دوریس سالسدو / Doris Salcedo

دوریس سالسدو هنرمندی است کلمبیایی، آثارش خصوصیاتی شبیه چیدمان یا گاهی حتی شبیه به هنر اجرایی دارند. اما آثار او بیش از هر چیز دیگری مجسمه‌اند. مجسمه‌های او اغلب مبلمان و اسباب و وسایل مستعملی هستند که هنرمند آن‌ها را تغییر می‌دهد. تکه و پاره‌شان می‌کند. به آن‌ها لباس می‌پوشاند. در حجم‌های سیمانی گرفتارشان می‌کند. او در نهایت آن‌ها را از کارکرد روزمره‌شان تهی کرده و به چیزی غیر از آنچه بودند تبدیل‌شان می‌کند. هنر دوریس سال‌سدو از جنگ داخلی و خشونت در کلمبیا آغاز می‌شود. هر اثر بر پایه‌ی تجربه‌ی یک قربانی از خشونت و ستمی است که بر او رفته است. اما به گفته‌ی خودش کار او پنهان کردن این خشونت در اثر هنری است، نه نمایش آن.
سالسدو در همه جای دنیا شناخته شده است به جز زادگاه‌ش، کلمبیا. این ناشناس ماندن را خود هنرمند انتخاب کرده است. تا بتواند آزادی در کار و دید انتقادی‌اش را حفظ کند. دغدغه‌ی اصلی‌اش نمایش فضایی است که ویژگی فضا بودنش از آن سلب شده، فضایی که زندگی کردن در آن ممکن نیست، جایی که بیجا شده است.
او دوره‌ی کارشناسی هنرهای زیبا را در دانشگاه خورخه تادِئو لوسانو به انجام رساند. سپس در دانشگاه نیویورک درجه‌ی کارشناسی ارشد گرفت. به زادگاهش بوگوتا بازگشت و در دانشگاه ملی کلمبیا به تدریس مشغول شد. سالسدو در آثارش اوضاع سیاسی کشوری را منعکس می‌کند که بر اثر جنگ داخلی رو به نابودی است. سالسدو در کارهایش با اشاره‌های غیرمستقیم به مضمون خشونت می‌پردازد؛ برای مثال در چیدمان پیراهن‌ها (۱۹۹۳)، نیزه‌ای را در ستونی از پیراهن‌های سفید فرو کرده بود که یادآور زنانی است که همسران آن‌ها در آستانه‌ی خانه‌شان کشته شده‌اند. کلمبیایی‌ها هنگام خاکسپاریِ مردگانِ خود پیراهن سفید می‌پوشند. سالسدو همچنین مجسمه‌هایی با انباشتن بتون در میز و صندلی ساخته است تا تجاوز در حریم خانه را نشان دهد. بازنمایی خشونت در آثار هنری بیشتر با نمایش وجهی عینی از خشونت همراه است. سالسدو در آثارش تلاش می‌کند این خشونت را به صورتی نامحسوس و در قالب تبعات آن در اشیا نمایش دهد. او با آثاری که شبیه هنر اجرا یا چیدمان یا مجسمه هستند، در پی به تصویر کشیدن مرارت‌های انسان کلمبیایی است. او در این راه، از وسایل زندگی روزمره‌ی افراد بهره می‌گیرد. سال‌سدو در تلاش است تجربه‌ی خشونت را با عینیت بخشیدن به این تجربه از طریق وسایل سوژه‌های آن به تصویر درآورد.
در واقع او در جستجوی تاریخی خود به وقایع گوناگون در آثار خود ارجاع می‌دهد. تخت‌های بیمارستانی، چرخ‌دستی‌ها، گهواره‌ها و هر نوع وسیله‌ی مورد استفاده‌ی قربانیان، ابژه‌های سالسدو در آثارش هستند. او به نحوه‌ی مواجهه با مرگ و عزاداری پس از آن نیز می‌پردازد.