معرفی مقاله:
كيانا فرهودى، در گزارشِ مختصرى از مقالاتِ مجله نشنال جئوگرافيک درباره ایران، نگاهی گذرا به حضورِ ایران در صفحاتِ مجله نشنال جئوگرافیک، از ابتدا تا امروز می اندازد. گزارشاتِ مجله بیشتر در حکمِ سفرنامه‌هایی مصورند. متونی که به صورتِ فشرده کشورها و اقوام را به خواننده معرفی می‌کنند. تصاویرِ منتشرشده هم با چنین هدفی سازگاری دارند.
گزارش‌های نشنال جئوگرافیک اولین گزارش‌های مفصلِ نشنال جئوگرافیک درباره‌ی ایران با نوعی پیش زمینه ذهنی از سرزمینی افسانه‌ای آغاز شده. ولی بعد از ورود محققان به ایران و رویارویی با ویرانی و فقر، مسیر ذهنی جدیدی در پیش گرفته است.
تصاویرِ مجله از مردمِ ایران در دهه اول قرن بیستم، تصاویرِ زندگی روزمره مردمی است که در محیط زندگی‌شان لحظه‌ای از کار دست کشیده و به دوربین نگاه می‌کنند. در این دوره تصاویرِ زنان بسیار کمیابند. بیشترِ عکس‌های قابل دسترس، زنان ارمنی و زرتشتی را به تصویر می‌کشند که توسطِ آنتوان سوروگین ثبت شده‌اند.
مبارزاتِ مشروطه که مقارن با نخستین مقالاتِ نشنال جئوگرافیک از ایران اتفاق افتاده بود. در مجله در قالب تصاویری جمعی از مردمی که برای نخستین‌بار کنار هم ایستاده. و به دوربین خیره شده‌اند آمده است. به عقیده‌ی نویسندگان، ایرانِ آن دوران سرزمینی بیابانی است که بخش‌هایی از آن هنوز ناشناخته است.
دوره‌ی پهلوی: در اوایلِ دورانِ پهلوی آنچه با دوره پیش به طرز چشمگیری متفاوت است عکس‌های زنان است که به تعدادِ قابل توجهی افزایش یافته. زنانِ عادی که خواسته یا ناخواسته در برابرِ دوربین ظاهر شده‌اند. در مجموع، تصاویر و نوشته‌های این دوره به مرحله‌ی گذرِ ایران از کشوری فقیر و عقب‌مانده و ورودِ آن به قرنِ بیستم اشاره می‌کنند.
پرداختن به تضادها و نشان دادنِ چالش‌های یک کشورِ شرقی در تطبیقِ خود با شیوه‌های زندگی غربی، یکی از موضوعاتِ پُراهمیت و مورد توجه نشنال جئوگرافیک در دهه‌ی ۳۰ میلادی است. محورِ موضوعاتِ مربوط به ابران با به تخت نشستنِ محمدرضا شاه در دهه ۴۰ در نشنال جئوگرافیک، موضوعاتی همچون وضعیتِ ایران در زمانِ جنگ جهانیِ دوم، تخت جمشید و مقایسه ایران جدید و قدیم‌اند.
اما از مهم‌ترین اتفاقاتِ دهه‌ی ۵۰ میلادی ایران در سال‌های نخست نخست‌وزیریِ مصدق، تنها اشاراتِ کوچک و مختصری شده است. زنان از این دوره به بعد نقش پررنگ‌تری در تصاویر دارند. آنها هویتی مستقل یافته‌اند. با تاجگذاریِ محمدرضا شاه در دهه ۶۰ و ۷۰ سرزمینی کهن پا به دورانِ جدید و رنگی می‌گذارد.
اما در مقالاتِ پس از انقلاب، تصویری آرام و مدرن با تصاویری انقلابی و درگیرِ جنگ جایگزین می‌شود. مقالاتی در بابِ ایرانِ پس از انقلاب نیز چاپ شده‌اند که در صدر آنها مقاله‌ای است با عکس‌هایِ نیوشا توکلیان با موضوع «ایرانی بودن». آیا ایرانی بودن مفهومی مجرد است؟ یا هویتی است بر آمده از تاریخ؟
۰ دیدگاه
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.