معرفی مقاله:
«شرق از غرب» گفتگويى است كه ايمان افسریان و مهران مهاجر با شادى قديريان، عكاسِ معاصر، انجام داده‌اند. صحبت بر سرِ تجربه‌هاى بین‌المللىِ شادى قديريان به‌عنوان يكى از شناخته‌شده‌ترين هنرمندانِ سال‌هاى اخير است. او از جرقه‌هاى معروفيتش در ايران به‌عنوانِ يک عکاسِ جوان می‌گوید. و از کمک‌های بی‌دریغِ کاوه گلستان و چگونگیِ راه‌یابیِ آثارش به خارج از ایران سخن می‌گوید.
در میانه‌ی گفت‌وگو وقتی صحبت از عاملِ «اتفاق» در پروسه‌ی انتخابِ کیوریتورِ غربی می‌شود، درباره‌ی رز عیسی، کیوریتورِ لبنانی-ایرانی سخن به‌میان می‌آید. به‌عقیده شادی قدیریان، صرفِ اینکه کارِ تازه‌ای از ایران در آن سال‌های نخستینِ معرفیِ هنر ایران به جهان آمده بود، اینکه عکاسِ آن هم یک زن بوده، اتفاقِ مهمی به شمار می‌آمد و رز عیسی را جذبِ او کرد.
افسریان با اشاره به صراحتِ کارهای شادی قدیریان اذعان می‌دارد که از نظرِ او هنر در نقطه‌ای اتفاق می‌افتد که چیزی نگفته می‌ماند و بدین‌ترتیب دست به نقدِ آثارِ او می‌زند. مهران مهاجر اما می‌افزاید که ویژگی کارهای قدیریان، نمایشِ نوعی تقابل است. تقابلی بینِ سنت و مدرنیته یا فضای خصوصی و رخدادِ عامِ اجتماعی-سیاسی، به‌علاوه نوعی هویت زنانه و عکاسی صحنه‌آرایی‌شده، که شاید مجموعِ این عوامل موجبِ موفقیتِ کارهای قدیریان در دیدِ بیننده‌ی غربی شده باشد. در حالی که افسریان به بازخوردِ اجتماعیِ هنر در کارهای قدیریان می پردازد، مهاجر با نگاهی سنتی و عکاسانه از لذتِ حاصل از دریافتِ هنر می‌گوید.
به‌باورِ ایمان افسریان، چیزی در خودِ عکس‌هاست که اجازه نمی‌دهد مخاطب به ظرافت‌هایی که مهاجر تحلیل می‌کند دست پیدا کند. و آن «پرتره‌ی زن ایرانی»ست. قدیریان اما تصریح می‌کند که قرار نیست عکس‌هایش تصویرِ زنِ ایرانی را به غرب نشان دهد و این رسالتِ او نیست. او به انتقاد می‌گوید که در زمانِ برگزاریِ نمایشگاهِ «قاجار» از بی‌خبریِ غربی‌ها نسبت به فرهنگِ ایرانی یکه خورده بود. و نیاز به توضیحاتِ فراوان می‌یافت. همچنین مهاجر معتقد است که یک مجموعه‌عکس مسلماً یک نگاهِ جزئی است و نمی‌تواند تفسیرِ اجتماعیِ دقیقی از وضعیتِ زنانِ ایرانی به دست بدهد.
در این گفت‌وگو شادی قدیریان از دغدغه‌هایش به‌عنوانِ یک عکاسِ زنِ ایرانی و همینطور حسدِ اجتماعی موجود در جامعه‌ی هنری صحبت می‌کند.
درباره‌ی شرق‌شناسی بخوانید.
۰ دیدگاه
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.