مستند «فرانسیسکو گویا: نابغه‌ای مثل یک دیوانه»

عنوان اصلی: فرانسیسکو گویا: نابغه‌ای مثل یک دیوانه / Goya: Crazy Like a Genius

سازنده: Robert Hughes

سال ساخت: ۲۰۰۷

مدت زمان: ۱ساعت و ۱۵دقیقه

این مستند با حمایتِ دفتر معماری «دیگر» تهیه شده است.

منتقد هنری، روبرت هیوز، به درون جهان غریب و کابوس‌وار بزرگ‌ترین نقاشی اسپانیا، یعنی فرانسیسکو گویا، سفر می‌کند. و تحول او از نقاشی درباری به نقشه‌بردار تاریکی، خرافه، شرارت و ناامیدی را نشان می‌دهد.

برای تماشای مستند، ابتدا اشتراک بگیرید و سپس روی «مشاهده در هاشور» کلیک کنید. در صورتی که در فرایند خرید اشتراک یا تماشا با مشکلی مواجه شدید، از طریق بخش دیدگاه‌ها در انتهای همین صفحه، با ما در ارتباط باشید.

‌

نگاهی به زندگی و آثار فرانسیسکو گویا

فرانسیسکو گویا (Francisco Goya)، یکی از بزرگ‌ترین نقاشان اسپانیایی قرن هجده و نوزدهم، در سال ۱۷۴۶ در اسپانیا متولد شد. به دلیل ذهنیت مترقی، عمق محتوای آثار و نوآوری‌های صوری، یکی از برجسته‌ترین هنرمندان اروپایی به شمار می‌آید. وی در آثار اولیه‌اش موضوعات مرسوم را با رنگ‌های روشن نقاشی می‌کرد و از الگوهای روکوکو الهام می‌گرفت ولی خیلی زود شیوه‌ی مستقل‌تری یافت و صحنه‌هایی از زندگی مردم اسپانیا را به تصویر کشید. آثار فرانسیسکو گویا به دلیل قدرت بیان عاطفی و نقد اجتماعی عمیقش معروف است و نه تنها به زیبایی‌شناسی و تکنیک‌های هنری آن دوران افزوده، بلکه به دلیل نقدهای اجتماعی و سیاسی خود، تأثیر عمیقی بر تاریخ هنر و فرهنگ گذاشته است.

مجموعه‌ی «کاپریس‌ها» (Los Caprichos) یکی از آثار معروف فرانسیسکو گویا است که نقدی بر فساد اجتماعی و خرافات زمان خود ارائه می‌دهد. گویا به عنوان یکی از پیشگامان سبک‌های نقاشی مدرن، تأثیرات برجسته‌ای در هنر معاصر داشته است. سبک منحصر به فرد او که شامل استفاده از رنگ‌های قوی و تکنیک‌های روشنایی خلاقانه است، الهام‌بخش بسیاری از هنرمندان بعدی بوده است. آثار او به خصوص در دوره‌های پرتنش اجتماعی و سیاسی، نظیر جنگ‌ها و انقلاب‌ها، به نقد شرایط انسانی و اجتماعی پرداخته و آثارش همچنان به عنوان مرجع‌های مهم در تحلیل هنر و تاریخ اجتماعی شناخته می‌شود.

در دوره‌های بعدی، به ویژه در دوران رمانتیسیسم و سوررئالیسم، (درباره‌ی سبک‌های هنری بخوانید.) سبک گویا به سمت شکست سنت‌های کلاسیک و جستجو برای بیان احساسات و واقعیت‌های درونی رفت. او به کار با تصاویری از واقعیت‌های غیرمعمول، خواب‌ها و کابوس‌ها روی آورد که به آثار او جنبه‌ای سوررئالیستی و روان‌شناختی داد.