بخشی از متن:
اگر بخواهیم یک صحنه از همه‌ی تاریخ سینما را، در یک لحظه به یاد آوریم، آن کدام صحنه است؟ به حتم یکی از نخستین جرقه‌های ذهنمان سراغ صحنه حمام فیلم روانی (آلفرد هیچکاک – ۱۹۶۰) خواهد رفت.
صحنه‌ای که بیش از هر صحنه دیگری در تاریخ سینما شاید مجموعه‌ی نماهای آن اینجا و آنجا چاپ شده است. بر آن نقدهای ستایش‌برانگیز نوشته شده است. تنها به عنوان یک صحنه‌ی مستقل و مثال‌زدنی حتی بدون در نظر گرفتن تمامیت فیلم بر تاریخ سینما تأثیر گذاشته است. اما چه حیف که در یادمان این صحنه‌ی درخشان نام بزرگ سائول باس شاید به ذهن کمتر کسی خطور کند. شاید سنگینی بار نام یکی از برجسته‌ترین اساتید تاریخ سینما بر فراز این فیلم باعث این فراموشی شده است.بله بسیاری فراموش کرده‌اند که دراین صحنه‌ی بیادماندنی دونما توسط آلفرد هیچکاک به مجموعه‌ی نماهایی که برای این صحنه طراحی کرده بود اضافه شد.
کارنامه‌ی سینمایی آلفرد هیچکاک درخشان‌تر از آنند که اگر بخواهیم این تنها صحنه را مدیون باس بدانیم چیزی از توانایی‌های آلفرد هیچکاک کاسته باشیم حتی هیچکاک نیز از واکنش تماشاگران شگفت‌زده شده بود. تماشاگرانی که در نخستین رودررویی با صحنه‌ی حمام جیغ می‌کشیدند، غش می‌کردند و یا از سینما می‌گریختند. گرچه بخشی از واکنش مردم به این دلیل بود که هنرپیشه نقش اول فیلم جنت لی در مقابل چشمان حیرت‌زدۀ‌شان در خون غلطیده بود. اما ساختار این صحنه بدون شک به امضای پاک‌ناشدنی باس مزین بود.اکنون، حتی اگر این پاک‌نشدنی، زیر غبار اندکی از تاریخ پنهان شده باشد، جای دیگری در دنیای جادویی سینما هست جایی که به یقین قلمروی دست نیافتنی باس باقی خواهد ماند. قلمرویی که بنا به گفته‌ی مارتین اسکورسیزی وقتی که کار او بر پرده‌ی سینما ظاهر می‌شود فیلم به معنای واقعی کلمه آغاز شده است …