تحول ناتمام / درباره‌ی سیر نقاشی در دهه‌ی ۷۰ / مسلم خضری

بخشی از متن:

پــس از دوران جنگ، جامعه‌ی ایران کار خود را برای بازســازی در حوزه‌های مختلف از جمله زندگی اجتماعی ـ اقتصادی آغاز کرد. نهاد فرهنگ نیز چنین نیازی داشــت. در دهه‌ی ۶۰ بخش‌های فرهنگی و تازه‌تأســیس دولت که بر ایجاد نوعی هنر رسمی تمرکز داشتند از طریق نمایشــگاه‌هایی که (به‌طور خاص در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران برگزار می‌شد) جزو معدود نمایش‌های دهه‌ی ۶۰ بودند که هنر مورد تأییدشــان را به نمایش می‌گذاشتند. اکثر این نمایشگاه‌ها نقاشی‌ها و یا پوسترهای هنرمندانِ انقلاب، آثار نگارگری و یا آثار خوشنویســی را شامل می‌شد که پیام مذهبی یا سیاسی روشنی داشتند. در دهه‌ی ۷۰ با افزایش علاقه‌مندان به رشته‌های هنری، به‌ویژه زنان، کلاس‌های خصوصی هنر جان تازه‌ای گرفت. گالری‌های خصوصی که بعد از انقلاب تعطیل شــده بودند بار دیگر آغاز به کار کردند. گرچه گالری ســیحون از ســال ۱۳۶۳ اعلام بازگشــایی داشت و چند گالری هم‌چون گرته به شکل ادواری و یا کوتاه‌مدت فعالیت داشــتند اما فعالیت گالری‌ها مربوط به اوایل دهه‌ی ۷۰ است. گالری‌هایی همچون گلستان، آریا، افرند، والی، سبز و هفت‌ثمر به‌تدریج چراغ‌های گالری‌شــان را روشن کردند و فضای خود را به روی آثاری که تا قبل از این در کارگاه‌های شــخصی به نمایش درمی‌آمد، گشودند. اما همچنان دولت عاملیت بیشتری داشت و قصد نداشت آن را به بخش خصوصی واگذار کند. موزه‌ی هنرهای معاصر تهران پس از چندین سال فعالیت غیرهدفمند اقدام به برپایی منظم دوسالانه‌های نقاشی، عکاسی، کاریکاتور، نگارگری، سفالگری و مجسمه‌سازی کرد. اما در بین این رویدادها، دوسالانه‌های نقاشی جزو پُرسروصداترین‌ها بودند.