محمدرضا طهماسب‌پور در مقاله‌ی «گنجينه‌های عكاسی در دوران پهلوی و غفلت ما» به بررسی تعدادی از شماره‌های کتاب سال روزنامه‌ی اطلاعات می پردازد. این شماره ها مربوط به سال های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۲ است. در هر شماره صفحاتی به آثار عکاسان ایران اختصاص داده شده است. در آن به چهره‌ی هر عکاس همراه با شرح کوتاهی از تحصیلات، پیشینه‌ی کاری و زمینه فعالیت او پرداخته می‌شود. در شماره‌های مربوط به سال‌های ۱۳۴۷ و ۱۳۴۸ چند نمونه از آثار مهدی سیف‌الملوکی وجود دارد. آنها منبع خوبی برای بررسی آثار این عکاس است. عکس‌هایی که حس و حال دهه‌های ۳۰ تا ۵۰ را به خوبی بازنمایی می‌کند…
بخشی از مقاله:
در شماره‌ی مربوط به سال ۱۳۴۷، بخشي بود با نام “آثار عكاسان ايران در سال ۱۳۴۷”. در آغاز مجموعه عكس‌ها نيز نوشته‌ای بود با عنوان “يادداشتی بر اين مجموعه” كه در پايان آن، نام “هادی” كه امضای استاد دكتر هادی شفائيه است ديده می‌شد. دكتر شفائيه در اين يادداشت، ضمن اشاره‌ی كوتاهی به خاستگاه عكاسی در فرانسه و برشمردن تحولات روزافزون آن در طی حدود ۱۴۶ سال، از اينكه تاريخ ورود عكاسی در ايران هنوز روشن نبوده. و معلوم نيست در چه زمانی و توسط چه كسانی به كشور ما راه يافته اظهار گلايه كرده است.
وی در ادامه افزوده كه تاكنون يك مدرسه‌ی ابتدايی برای آموزش اين فن و هنر در ايران به وجود نيامده. و از اينكه در ايران، همچون ديگر نقاط جهان كه باشگاه‌ها و انجمن‌های عكاسی با برگزاری نمايشگاه‌ها، مسابقات، جلسات سخنرانی و انتقاد، موجبات پيشرفت علاقمندان را فراهم می‌سازد موجود نيست اظهار تأسف نموده است. ايشان عدم همكاری و دوستی، حسادت، بدخواهی و بدگويی را به عنوان موانعی اساسی در بين عكاسان آماتور ايران، براي گردهم آمدن و ايجاد بنيادهايي همچون “انجمن ملي عكاسان ايران در سال ۱۳۳۰″ و ” انجمن فرهنگي ايران و آمريكا در سال” كه خود وي از بنيان‌گذاران آن بوده برشمرده است…
پیشنهاد مطالعه: مقالاتی پیرامون «مهدی سیف‌الملوکی»