معرفی مقاله:
مقاله‌ی «غلبه‌ی فرمالیسم بر تصویرسازی معاصر»، گفت‌وگویی با کریم نصر است. تصویرسازی شیوه‌ای از نقاشی روایی است که روایتی خارج از متن اثر را مصور می‌کند. تصویرگر باید یک نقاش باشد، زیرا هم از ابزار و مصالح نقاشی استفاده می‌کند. و هم اینکه قرار است به لحاظ درک عناصر بصری مانند یک نقاش عمل کند. پس از این لحاظ فرقی با یک نقاش ندارد.
.
اگر علاقه‌مند به مطالعه‌ی بیشتر در زمینه تصویرسازی هستید، متن «لذت تصویرسازی» را به شما پیشنهاد می‌کنیم.
.
بخشی از مقاله:
کریم نصر درباره‌ی تصویرسازی می‌گوید:
«نقاش روایی همه‌ی عناصر روایتش را درون متن یا چارچوب اثر بیان می‌کند و رابطه‌ی عناصر روایت-اشیاء جاندار و بی‌جان- کاملا در این چارچوب تعریف شده و قابل تشخیص‌اند. مثلا اگر شخصی به جایی اشاره می‌کند یا رفتار خاصی از خود نشان می‌دهد، انگیزه‌ی این رفتار یا محل اشاره در خود اثر بیان می‌شود و مخاطب احتیاجی به مراجعه به متنی خارج از اثر ندارد و اگر داشته باشد از پیش با آن آشناست.
من تصویرسازی را در ردیف هنرهای کاربردی قرار نمی‌دهم زیرا فکر می‌کنم در «هنرهای کاربردی» نیت اصلی معطوف به ذهن مخاطب نیست. در صورتی‌که تصویرسازی تنها و تنها با ذهن مخاطب سروکار دارد. در این صورت من آن را در گروه FINE ART قرار می‌دهم. اما معتقدم از آنجا که در تصویرگری مخاطب مشخص است و درک بصری خاصی دارد، تصویرگر نمی‌تواند به آزادی حوزه‌‌های دیگر FINE ART عمل کند و چنانچه تصویرگری بخواهد با آزادی کامل و بدون در نظر گرفتن سطح درک بصری مخاطب عمل کند، تنها چاره‌اش آن است که تصویرگری نکند.»
