هربار که گمان مي‌بريم عکاسي به پايان راه خود رسيده و گفتني‌ها گفته شده و در انبوه ميليارد ميلياردها عکس که سالانه در دنيا گرفته مي‌شود، ديگر حرف تازه‌اي براي گفتن باقي نمانده، باز با هنرمند نوجويي مواجه مي‌شويم که به يمن خلاقيت خود، درهاي جديدي به اين گنجينه مي‌گشايد تا نور و هواي تازه‌اي به درون بتابد.
سايمون نورفولک يکي از همين آدم‌هاست. کسي که در ترکيب دو ژانر عکاسي جنگ و عکاسي منظره، محدوده‌هاي مستتر و قواعد تثبيت‌شدة هريک را وسعت بخشيده و تعاريف تازه‌اي را به ديواره‌هاي معنايي آنان آويخته.
عکس‌هاي نورفولک را (همچون بسياري از ديگر عکاسان مطرح اين سال‌ها) نمي‌توان بدون گفت‌و گوها، سخنراني‌ها و نوشته‌هايش (که دائماً تأکيد دارد به کرات و در هر فرصتي انجامشان دهد) در نظر گرفت. تصاوير او با اشاره‌هاي کلامي‌اش رشد مي‌کند و به بلوغ مي‌رسد. مقاومت بي‌فايده است. عکاسي دارد وارد دوران جديدي مي‌شود.
بهتر است زياده صحبت نکنيم. آشنا شدن با حرف‌هاي بسيار جذاب او، به خلاصه اثبات خواهد کرد که حالا ديگر انتظار مي‌رود عکاس مستند نگار نه صرفاً شاهد صادق صحنه‌ها و فجايع، بلکه مفسري آگاه و تمام عيار بر وقايع پيرامونش باشد.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.