آثار ادوارد هاپر (Edward Hopper) به اتهام فیگوراتیو بودن زیر سایه‌ی قدرتمند هنرمندان مدرنیست قرن ۲۰ پنهان ماندند. او در قالبی کلاسیک، خبر از دنیای مدرن شهرها داد و تأثیری بی چون و چرا بر هنرمندان دورانش گذاشت به طوری که رد فضایش را نه تنها در عکس‌ها و فیلم‌های زمانه‌اش، که حتی در نقاشی‌های فیگوراتیو در دو دهه‌ی اخیر نیز می‌توان جست‌وجو کرد. مگر می‌توان واکر اونز، رابرت فرانک، اریک فیشل و… را بی ادوارد هاپر در نظر گرفت؟ به عقیده‌ی ما نمی‌شود و همین امر، ضرورت پرداختن به او و امثال او را برایمان ایجاب می‌کند. قصد داریم تا با نگاه به هنرمندان مهجورتر، برگ‌های کمتر دیده شده‌ای از تاریخ هنر را ورق بزنیم. فرقی نمی‌کند از چه زمانی و از چه مکتبی.
در متن «سه بیانیه»، هاپر، کامل‌ترین و منسجم‌ترین بیاناتش را در مورد اهداف و عقاید خود در نقاشی نوشته است. بیانیه ادوارد هاپر شامل سه بخش است. اولین بیانیه در سال ۱۹۳۳ با عنوان “یادداشت‌هایی در مورد نقاشی” در کاتالوگ نمایش‌گاه آثارش در محل موزۀ هنرهای مدرن منتشر شد. بیانیۀ دوم که هیچ‌گاه قبلاً منتشر نشده بود. نامه‌ای است به تاریخ ۲۹ اکتبر ۱۹۳۹ خطاب به “چارلز”.”سایر” مدیر وقت گالری ادیسن در مورد یکی از آثارش به نام “حلقۀ پل منهتن” که در انحصار گالری بود. بیانیۀ سوم در بهار سال ۱۹۵۳ در نشریۀ “ریالیتی” چاپ شده است.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
