پنجره‌ی عقبی: یک کلمه / مهران مهاجر

معرفی مقاله:

عکس «استودیوی» واکر اونز از زیباترین عکس‌هایی است که دیده‌ام. شاید کلمه‌ی زیبا بدترین صفت برای توصیف این عکس باشد.

واکر اونز را از پیشگامان عکاسی مستند سده‌ی بیستم شناخته‌اند. عکس‌های اونز از رکود اقتصادی دهه‌ی سی آمریکا، به مجموعه‌ی عظیم «اف. اس. ای» اعتبار می‌دهد. سارکوفسکی توجه او را به واقعیتِ عریان می‌ستاید و گروندبرگ نگاه اونز به امور ناپایدار، گذرا، و پیش‌پاافتاده را رازِ ماندگاریِ وی می‌خواند. اونز در میانه‌ی سنتی می‌ایستد که یک سوی آن ساندر و اتژه هستند و سوی دیگر آن فرانک و آربس و فریدلندر و نیکسون و کریسچن بری و بالتز و دیگران. این سو را بسیار می‌توان امتداد داد، بسیار می‌توان نام نوشت و نام برد؛ به بسیاری چهره‌هایی که در «استودیو» می‌بینیم. سایه‌ی اونز بر عکاسی و هنرِ پس از وی گسترده است.