عکاسی دیجیتال هم حسی از سهولت، آزادگی و وعده‌ی همگانی شدن هنر و خلق اثر هنری دارد. هم حسی از بحران و طرد و انکار گذشته. این امر در جوامعی همچون جامعه ما شدت و حدت بیشتری دارد. چون هیچ چیزی واجد تاریخ نیست و به هیچ فرم و سنت پایداری منتهی نمی‌شود. بنابراین در فضای هردم نوشونده‌ی تکنولوژی (اگر نظریه را به حساب نیاوریم)، هر دم باید نسبت به کاری که قبلا می‌کردیم. و یا حتی هم اکنون انجامش می‌دهیم، نگران و بی‌میل و بدبین باشیم.
گویی پیشاپیش کار ما بیهوده، متعلق به گذشته، و ابطال‌پذیر است. اما به هرحال سهولت و وفور امکانات خلق اثر، فضا را برای برملا شدن آثار و افراد بی‌مایه می‌گشاید. همچنان که اگر موسیقی پاپ آزاد نمی‌شد. همه کسانی که اکنون صدا و تصویرشان را در سطح جامعه می‌بینیم، به عنوان نوازندگان و خوانندگان موسیقی اصیل و سنتی، و موسیقی‌دانانِ موسیقی کلاسیک قلمداد می‌شدند…
بخشی از مدخل:
بعد از رواج‌یافتن انواع دوربین‌ها و امکانات عکاسی دیجیتال، و توسعه بسیار سریع آن، نگرانی‌ها و یا سؤالات فراگیری در میان عکاسان سنتی در مورد آینده عکاسی و اتفاق‌هایی که بر اثر سهولت کار و این که همه می‌توانند به نوعی عکاس باشند پدید آمد. این نگرانی در مورد بی‌مصرف‌شدن مهارت‌های پیشین و هم در مورد معیار‌های عکس در زمان ما بود. اتفاقی که در گذشته هم موارد و سوابقی داشته است. اما فعلا سرعت رکورد تغییرات است که موضوع را برجسته می‌کند و تازگی دارد. تحولات نو و یا حضور افراد آماتور ویا غیرمطلع در عکاسی امر تازه‌ای نیست.
