معرفی مقاله:
«فروپاشی عکس» به قلم جکی هیگنز (Jackie Higgins) و برگردان کیوان نیک‌طبیعت است. با توجه به اینکه در عکاسی امروز شاهد احیای مجدد گرایش انتزاعی هستیم و این مقاله سعی دارد با آوردن چند نمونه از رابرت راوشِنبرگ، آندرئاس گفلر، کریس مک‌کا، ولفنگ تیلمانس، نائویا هاتاکیاما، بیا جِیکبسن و … به این امر در عکاسی بپردازد.
.
بخشی از مقاله:
نمونه‌ی اول؛ جکی هیگنز درباره‌ی «آسمان ژاپنی» رابرت راوشِنبرگ که در سال ۱۹۸۸ خلق شده است، می‌نویسد:
این ترکیب آن‌قدر پاره‌پاره و پیچیده است که بیننده برای دریافتِ معنا به تقلا می‌افتد. با این حال، راوشنبرگ ادعا می‌کند که « خراب کردنِ چیزها یک مزیت است.» او آگاهانه تصویرِ ساختمان‌های شهر را در چهار سطح جابجاشده عرضه کرده است و سپس با مایع سفید‌کننده‌ی خانگی روی سطوحِ عکس نقاشی کرده و جزئیات را زدوده است. تصویر حاصل، همچون بسیاری از کارهای هنری او، کشمکشِ میان واقع‌گرایی و انتزاع را می‌کاود.
اگر چه پولاروید اکنون مترادفِ با عکاسی تجاری، آماتور و لحظه‌ای شده است، اما وقتی ادویت هربرت لند آن را در ۱۹۴۷ اختراع کرد این‌گونه اظهار داشت که هدفش این است «یک رسانه‌ی بیانیِ تازه برای آن‌هایی که به جهانِ پیرامونشان علاقه‌ی هنری دارند» ایجاد کند. در ۱۹۹۷، کارخانه‌ی پولاروید یک دوربینِ قطع بزرگ ساخت تا این وعده را به انجام برساند. راوشنبرگ از هنرمندان پرشماری بود که این فناوری جدید را به کار می‌بردند. چاک کلوس پرتره‌های عظیم ساخت. لوکاس ساماراس رنگینه‌های ظهور را دستکاری کرد. دیگران، جوهر، اکریلیک، مداد شمعی، حتی خون را به کار بردند تا عکس را دگرگون و منتزع کنند…