معرفی مقاله:
جان برگر، در این مقاله، با نگاهی به عکس‌های دان مک‌کالین از جنگ ویتنام، به این پرسش می‌پردازد که عکس‌های جنگ چه تاثیری دارند؟ به نظر جان برگر، افراطی‌ترین عکس‌های مک‌کالین، پدیده‌هایی متناقض‌اند که پیوندی با باقی لحظات زندگی ندارند. این عدم پیوند، ناشی از بی‌کفایتی اخلاقی بیننده نیست. اما او را در تردد بین لحظات مهیب عکاسیشده و زندگی خود، سرگردان رها می‌کند. هر واکنشی نامناسب است. امکان مواجهه‌ی موثر، از او سلب شده است.
.
بخشی از مقاله:
امروز صبح، اخبار مربوط به ویتنام، تیترهای درشتی را در روزنامه‌ها به خود اختصاص نداده بود. صرفاً نوشته بودند که نیروی هوایی آمریکا، به سیاست خود مبنی بر بمباران منظم نواحی شمالی ویتنام ادامه می‌دهد. و دیروز ۲۷۰ بار به آنجا حمله کرده‌اند.
متعاقب این گزارش، انبوهی از اطلاعات دیگر به چشم می‌خورد. دو روز قبل نیروی هوایی آمریکا، سنگین‌ترین حملات هوایی این ماه را انجام داد. تاکنون در این ماه نسبت به دوره‌های مشابه دیگر، بمب‌های بیشتری انداخته شده است. در میان بمب‌های مذکور، اَبَر بمب‌های ۷ تنی نیز وجود دارند که هر کدامشان، مساحتی نزدیک به ۸ هزار متر مربع را ویران می‌کند. همراه با این بمب‌های عظیم، انواع مختلفی از بمب‌های کوچک ضد نفر نیز انداخته شده است. یکی از آنها پر از خارهای پلاستیکی است که وقتی در تن انسان فرو می‌روند و در بدن می‌نشینند، اشعه ایکس قادر به تشخیص محل آنها نیست.
بمب دیگر، بمب عنکبوتی است: بمبی کوچک مثل یک نارنجک که دارای یک آنتن ۳۰ سانتی‌متری نسبتاً نامرئی است، که اگر کسی آن را لمس کند، درست مثل چاشنی بمب عمل می‌کند. این بمب‌ها در مناطقی پاشیده می‌شوند که انفجارهای وسیع‌تری در آنها بوقوع پیوسته است و برای این طراحی شده‌اند تا بازماندگانی را که می‌دوند تا آتشی را که قبلاً برافروخته شده، مهار و خاموش کنند و یا به کمک کسانی می‌روند که از قبل زخمی شده‌اند، از پای درآورد.