۴ سال پیش هم پرونده‌ای درباره‌ی علی گلستانه منتشر کردیم. این نخستین بار است که به یک هنرمند دوبار می‌پردازیم. احساس کردیم حق مطلب ادا نشده بود و تصور می‌کنیم این پرداخت مجدد بعد از این سال‌ها و در این سال‌ها معنی‌دار است. در این چهارده سال میدان هنر‌های تجسمی ایران شاهد اتفاقات زیادی بود. خیلی‌ها آمدند و رفتند، جریان‌ها و سبک‌های هنری‌ای هم مد شدند و از مد افتادند. اما سنگ‌های سنگین، سخت و آرام جابجا می‌شوند. امروز می‌بینیم که چگونه هنرمندانی که در این سال‌ها آهسته و پیوسته درون نظام‌های ریشه‌دار تصویری تعمق و تمرکز کردند، به تصاویر اصیل دست یافتند و توانستند خود را اثبات کنند. علی گلستانه از آن دست است، او خصلت‌های ویژه‌ای دارد. قدر و ارج عمل نقاشانه را به جا می‌آورد. بر خلاف غالب هنرمندان معاصر ایران، عمل نقاشانه را با ایده‌های روشنفکرانه خلط نکرده‌است. می‌دانید که نقاش با رنگ‌ها فکر می‌کند نه با کلمات و مفاهیم.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه»، در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
