بخشی از متن:
دو عکس از آندریاس گرسکی. یکی شنای روز آغاز سال را نشان می‌دهد که در آن ساکنین شهر به سمت سواحل خالی و متروک رودخانۀ مجاور شهر سرازیر شده‌اند و دیگری مردمانی را نشان می‌دهد که در اطراف و درون یک استخر شنا، پخش شده‌اند و به شکل تک تک یا گروهی، اطراف استخری در پاریس، آفتاب می‌گیرند. موضوع هر دو تصویر -شناگران- خیلی سنتی و قدیمی نیست. اتمسفر، فضایی که در آن زندگی می‌کنند کاملا مدرن است ولیکن گرسکی آنها را با حالتی سرد و خشک و خنثی عکاسی کرده است.
نقطه‌نظرهای جالب دیگری نیز در خصوص مقایسه و تفاوت میان این دو تصویر موجود است. در گستره‌ای که هنر آندریاس گرسکی ذاتاً توصیفی و روایتگری است، فهرست اسامی تصاویرش بسیار اهمیت دارد، تا آنجا که این عناوین، موضوعات دیده شده در عکس را نامگذاری مجدد کرده و آندریاس گرسکی نیز از ما می‌خواهد تا ان را در ارتباطی خاص با عکس‌های دیگر ببینیم و ارزیابی کنیم.
در تصویر نخست “شناگران روز اول سال” (۱۹۸۸) شهر در پس‌زمینه قرار دارد. در حالی که خط صاف ساختمان‌های شطرنجی و شبکه‌ای شهر با یک برج مسکونی و یک کلیسای بلند، شکسته است. دو شاخص معماری از دو عصر متفاوت در یک منظر خنثی و غیر قابل توصیفی. آنها روی زمینی صاف بنا شده‌اند و به آن یکی که مدرن‌تر است فقط به این خاطر آسمان‌خراش می‌گویند که انگار ابر خاکستری و کم جان بالای سر شهر، آن‌قدر پایین آمده تا بتواند، ساختمان را از نزدیک ببیند. در پیش‌زمینه، چشم‌انداز دست‌نخورده‌ی رودخانه، سرزده و مزاحم درون شکل نامنظم ساحل سنگی رخنه کرده.
علی‌رغم چشم‌اندازی از آلمان بعد از جنگ جهانی دوم در پس‌زمینه‌ی تصویر که نشانگر فورانی از شتاب المانی ها در بازسازی کشور، ساختمان های جدید وبی روح است در پیش‌زمینه ساکنین شهر را می‌بینیم که دور هم جم شده اند تا ارتباطشان با طبیعت را جشن بگیرند.