معرفی مقاله:
در تاریخ معاصر هنرهای تجسمی ایران از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۷۷ را می‌توان، با اندکی اغماض، دوران فترت نامید. «فترت» در لغت به این معنی است:
«سستی، ضعف و شکستگی، زمان میان دو پیامبر» (فرهنگ دهخدا)
«فاصله‌ای در جریان تناوب یک رشته عمل یا پدیده متناوب یا قطع یا توقف موقتی یک فرایند.» (فرهنگ معاصر فارسی امروز- غلامحسین صدری افشار)
«سستی، کندی، بازماندگی، ضعف/ زمانی که بین دو پیغمبر باشد/ زمانی که دولتی از بین رفته و هنوز دولت دیگری به جای آن برقرار نشده است.» (فرهنگ فارسی عمید، جلد سوم)
«سستی، ضعف/ زمان میان دو پیغمبر یا دو پادشاه/ زمان مابین دو نوبت تب/ آتش سوزانی که در بدایت حال در سالک وجود داشته است.» (فرهنگ معین، جلد دوم)