معرفی مقاله:
این نوشتار کوتاه، چنانکه از عنوانش برمی‌آید، پیرامون اهمیت زبان تصویر است و قباد شیوا می‌کوشد تا با ارائه‌ی نمونه‌هایی از کاربرد زبان تصویر در برقراری ارتباط با دیگری از ماقبل تاریخ تا امروز، درباره‌ی اهمیت زبان بصری در نسبت با زبان گفتاری یا شنیداری بحث کند. به گمان نگارنده، زبان تصویر در طول تاریخ تمدن و هنر برای انتقال مفاهیم و آموزش نسبت به زبان گفتاری یا شنیداری قدرت بیشتر، مؤثرتر و ماندگارتری داشته است و همچنان این برتری خود را حفظ کرده است. او سپس از این رهگذر درباره‌ی اهمیت هنر تصویرسازی و نقش هنرمندان تصویرگر که آن‌ها را «مؤلفان بصری» می‌خواند، در جوامع معاصر سخن می‌گوید. نگارنده معتقد است امروزه این هنرمندان محدوده‌ی مرزهای سنتی را درنوردیده‌اند و برای ایفای نقش کلیدی خود در فرهنگ معاصر از قابلیت‌های نوین رسانه‌ی تصویری به خوبی بهره می‌برند.
.
بخشی از مقاله:
بارها شنیده‌ام که می‌گویند: “تو را می‌شناسم اما اسمت را فراموش کرده‌ام” این گفته و گفته‌هایی نظیر این به ما نشان می‌دهد که اگر لغات فراموش‌شدنی هستند، تصاویر در ذهن می‌مانند و حافظه‌ی بصری ما بسیار غنی‌تر از حافظه لغوی ماست.
