مسعود آقاشیری در این مقاله به مقوله‌ی خوانش اطلاعات متنی روی نمایشگرها و خوانایی حروف پرداخته است. همچنین به لزوم تجدیدنظر در اصول تایپوگرافی سنتی و بازنگری دقیق در خوانایی آن‌ها نگاهی داشته است. در واقع عصر حاضر، به‌واسطه‌ی فناوری‌های مبتنی بر ارتباطات متنی، عصر اطلاعات نامیده می‌شود. در دهه‌های گذشته تبادل اطلاعات بیشتر ازطریق رسانه‌های چاپی روی صفحات کاغذی انجام می‌گرفت. اما امروزه با گسترش فناوری، جهشی از روش‌های سنتی به‌سمت مطالعه روی صفحات نمایشگر اتفاق افتاده است. این جهش حرکت اجتماعی مهمی به‌سوی دیجیتالی‌شدن تایپ است.
بخشی از مقاله:
خوانایی حروف چه اهمیتی دارد؟ مفهوم پیکسل در قالب چارچوب تصاویر دیجیتالی تعریف می‌شود. پیکسل‌ها واحدهایی برای انتقال، پردازش، ذخیره و بازتولید تصاویر دیجیتالی هستند. در یک تعریف ساده می‌توان گفت: «پیکسل‌ها واحدهایی برای نمایش همه‌ی رنگ‌ها در یک تصویر و در یک موقعیت به‌خصوص است» .
اِلیاسینگ اصطلاحی است که به‌ظاهر دندانه‌دندانه یا پلکانی انحنای لبه‌ی تصاویر دیجیتالی در ترکیب با پیکسل‌های صفحه‌نمایش گفته می‌شود. در شکل حروف، اِلیاسینگ، به‌دلیل تبدیل انحنای لبه‌ی حروف به‌شکل دندانه‌دندانه، مسئله‌ی آزاردهنده‌ای است. این مشکل، به‌خصوص در نمایش سریف حروف‌های لاتین و حروف در اندازه‌های کوچک، نمایان‌تر می‌شود.
رزولوشن به‌معنی کیفیت و چگالی بصری پیکسل‌های صفحه‌نمایش و مجموع پیکسل‌های نمایش‌داده‌شده روی آن است. یک نمایشگر که رزولوشن ۶۲۴×۸۳۲ دارد، درواقع، از ۸۳۲ پیکسل افقی در عرض و ۶۲۴ پیکسل عمودی تشکیل شده است. کیفیت تصویر در صفحه‌ی نمایشگر از تعداد پیکسل‌های سطر افقی در تعداد پیکسل‌های سطر عمودی حاصل می‌شود. کیفیت تصویر، علاوه بر رزولوشن، به‌اندازه‌ی نمایشگر وابسته است.
تایپوگرافی در صفحات چاپ‌شده به نور منعکس‌شده از سطح کاغذ به‌سمت چشم خواننده وابسته است. اما تایپوگرافی روی صفحات نمایشگر به نور منعکس‌شده از پیکسل‌های نمایشگر به چشم خواننده وابستگی دارد. یکی از تفاوت‌های بنیادی متون روی نمایشگرها، در مقایسه با متون چاپ‌شده، چگالی بیشتر نقاط تشکیل‌دهنده حروف چاپ‌شده در مقایسه با نمایشگرهاست.