جوانی، ژورنالیسم، نظریه‌ی ادبی: ادبیات داستانی پس از اصلاحات به قلم امیر احمدی آریان.
مقاله‌ی «جوانی، ژورنالیسم، نظریه‌ی ادبی: ادبیات داستانی پس از اصلاحات» نوشته‌ی امیر احمدی آریان است. به باور وی، در این ده پانزده سال ادبیات داستانی ما هم تکان‌های جدی خورده است، و نسبت به قبل تغییرات بسیار در آن مشهود است. یکی از این تغییرات بنیادین این است که سکان هدایت بدنه اصلی داستان‌نویسی ما به دست جوانان افتاده و میانگین سن نویسندگانی که مجموعه داستان یا رمانی از آنان منتشر می‌شود پایین آمده است. دگرگونی در سن و سال نویسندگان دهه ۱۳۸۰ یا چنان که خواهیم دید فاصله ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۸، مسئله اصلی امیر احمدی آریان در این مقاله خواهد بود.
بخشی از مقاله:
منظور از سیطره‌ی جوانان بر ادبیات داستانی در ده پانزده سال اخیر، سیطره‌ی آنانی است که سن‌شان موجب می‌شود طبق معاییر عقل سلیم هنوز از جوانان بدانیم‌شان. کسانی که عوالم نوجوانی را طی کرده‌اند و مانده‌است تا به میان‌سالی پا بگذارند. آنان که حدودا بین بیست تا سی و پنج سال سن دارند. پس جوانی در این بحث چیزی انتزاعی یا ابزاری تحلیلی نیست. نه به دنبال دل جوان هستیم و نه در پی متن جدید و نوآور، نه به واسطه جوانی می‌خواهیم مفهومی بیافرینیم و نه سنجه‌ای برای قضاوت و قیاس متون. غرض فقط شناسنامه است و سن و سال به رایج‌ترین معنای کلام. به تبع آن،در ادامه نیز بررسی به کل جامعه‌شناختی خواهد بود. مفهوم و نظریه در آن محوریت نخواهد داشت.
پیش از ورود به بحث بد نیست تاریخچه‌ای از حضور جوانان در این سی و یک سال (تا ۱۳۸۸) پس از انقلاب ارائه دهیم. تا ببینیم در سال‌های مورد بحث، که تقریبا یک‌سوم آخر این دوران را شامل می‌شود. جوانان در جایگاه ما چه جایگاهی داشتند. چه شد که مجال یافتند سکان فرهنگ را به دست گیرند. یکی از نمودهایش تسلط آنان بر عالم ادبیات داستانی بود. تسلطی که پیش از این سال‌ها در ادبیات ما سابقه نداشت…