معرفی مقاله:
در این نوشتار کوتاه با یورگ زاسه بیشتر آشنا خواهید شد. یورگ زاسه (متولد ۱۹۶۲) از نسل دوم شاگردان برنت و هیلا بخر است. او تصاویر خود را به شیوه خاصی تولید می‌كند. ابتدا از طریق بازارهای دست‌دوم‌‌فروشی و اینترنت تصاویری كه توجهش را جلب می‌كنند گردآوری می‌كند (او آرشیو بزرگی از این گونه تصاویر گردآورده است). بعد تعدادی از آن‌ها را برای كار انتخاب می‌كند و به شیوه‌ی دیجیتال كمی روی آن‌ها كار می‌كند. این تصاویر به sketchها یا «طرح»های او تبدیل می‌شوند (كه از زمانی به بعد خود آن‌ها را هم به نمایش می‌گذارد). پس از این، بعضی از این تصاویر را انتخاب می‌كند و طی فرایندی طولانی روی آن‌ها كار می‌كند تا به tableauهای خود می‌رسد. تک تصاویری معدود با موضوعاتی مختلف كه آن‌ها را در ابعاد بزرگ به نمایش می‌گذارد. او حدوداً از سال ۲۰۰۸ به بعد «طرح»های خود را در قالب مخزن‌ها یا قفسه‌هایی كه در هشت ستون تنظیم شده‌اند و در هر ستون ۶۴ قاب حاوی چند تصویرِ موضوع‌بندی‌شده وجود دارد نیز به نمایش گذاشته است. كارت‌های راهنمایی هم وجود دارد كه موضوع‌بندی قاب‌ها با شماره‌ی آن‌ها در آن قید شده و بینندگان می‌توانند بر اساس آن‌ها مجموعه تصاویری را روی دیوار تنظیم كنند.
.
بخشی از مقاله:
بسیاری از «تابلوها»ی زاسه كیفیتی محوشده یا تار دارند و بیننده حس می‌كند با نوعی ایماژ یا تصویر ذهنی سروكار دارد ــ یا به عبارت دیگر، با بقایای جهان در سرِ ما. اما این بقایا شاید چندان هم شخصی نباشند، چون از یك سو نقطه‌ی عزیمت آن‌ها (اینترنت) چون نوعی مخزن مجازی از تصاویرِ در گردش در جهان است، و از سوی دیگر شكل ارائه‌ی قفسه‌ها یا مخزن‌های او با موضوع‌بندی‌شان نوعی آرشیو تصویری را به ذهن متبادر می‌كند (عنوان آلمانی این قفسه‌ها speicher است، كه هم به معنای مخزن و انبار است و هم حافظه یا هارد كامپیوتر). اشتفان گرونرت می‌نویسد كه زاسه بر وجه خودارجاع و مستقل (وجه دوبعدی) تصاویر تأكید می‌كند، و بر تنش میان این وجه دوبعدی و خودارجاع با ویژگی سه‌بعدی‌‌ای كه در ارجاع به چیزی بیرونی (جهان خارج) معنا می‌یابد. به این ترتیب شاید بتوان كار او را چون گزاره‌ای در نسبت میان واقعیت و جهانِ موازی هردم متورم‌شوند‌ه‌ی تصاویر درك كرد ــ تصاویری كه در ابتدا به عنوان بازنماینده‌ی جهان بیرون به وجود آمده‌اند، و در ادامه به صورت شبكه‌ای مرتبط با هم و خودبسنده به موازات جهان به حیات خود ادامه می‌دهند، و چه بسا با مقوله‌بندی‌ها و انگاره‌های خود آن جهان بیرونی را شكل می‌بخشند.