«آخرین دیدار» عنوان یادداشتی از آیدین آغداشلو درباره‌ی مهدی سیف‌الملوکی است. آغداشلو، سیف‌الملوکی را عکاس مکان‌ها می‌داند و معتقد است که آثار این عکاس پس از انقلاب ۵۷ از یاد رفته است. درباره‌ی سیف‌الملوکی چنین می‌گوید: «عکاس عکاس‌ها بود و زبده‌ترها خوب می شناختنش و با احترام از او یاد می‌کردند». نویسنده از نابینا شدن او در اواخر عمرش و روزهای پایانی این هنرمند مهجور سخن می‌گوید.
بخشی از مقاله:
سیف‌الملوکی عکاس معتبر و پرکاردهه‌های ۴۰ و ۵۰ بود. برای شرکت نفت و وزارت فرهنگ و هنر و جاهای دیگر کار می‌کرد. بلند قامت بود و خوش‌سخن و تیز هوش. حافظه درخشان کم نظیری داشت. عکاس مکان‌ها بود بیشتر، اما از موضوع‌ها‌ی دیگر هم دوست داشت عکاسی کند. از صورت‌ها کمتر. نامش و کارش دردوران بعدازانقلاب گم شد و یادم نمی‌آید کسی درجایی از او یاد کرده باشد. عکاس عکاس‌ها بود و زبده‌ترها خوب می‌شناختندش و با احترام از او ياد می‌کردند. هنوز هم يک بار عکسی را به من هديه داد که بسيار دوست داشتم:
عکس، بانوی روستايی اهل جنوبی که داشت ظرف سنگينی را برسرش حمل می‌کرد. عکس فوق‌العاده‌ای بود. بانوی بلندبالای برقع زده کمال مطلوبی بود از تعادل تام: دست چپش را به پايين کوزه تکيه داده بود و دست راستش تا جايی که می‌شد به عقب کشيده شده بود. سرش راست و محکم و فاخر، سنگينی ظرف را به هيچ گرفته بود و پيراهن بلندرنگارنگش تابه قوزک پايش می‌رسيد. پس‌زمينه يکسره خاک طلايی رنگ بود و تخت و ساده…
پیشنهاد مطالعه: مقالاتی پیرامون «مهدی سیف‌الملوکی»