
تا همین چند سال پیش، که چندان هم دور و بعید نیست، اوضاع در عالم عکاسی به گونهای بود که “فتومونتاژ” در قیاس با عکاسی معمول و سرراست، ژانری فرعی با علاقمندان محدود و خاصش به حساب میآمد. اما زمانه به گونهای چرخید که حالا دیگر به یمن ابزارهای آسانسازِ امروزی در حوزه عکاسی دیجیتال، فتومونتاژ (و اصولاً هر شکلی از دخالت و تحریف در دل تصویر)، پیروان بیشماری یافته و کار را به جایی رسانده که انگار از این پس باید عکاسیِ همینجوری و سر راست و “هیچی ندار” را ژانری فرعی در عکاسی به حساب بیاوریم!
این ژانر در ایران نیز از همان نخستین تجربههای قجریاش تا زیباترین تجلیات مدرنیستیاش در آثار احمد عالی و تا بازیگوشیهای فتوشاپی این سالهای کاربرانش، تاکنون علاقمندان متعددی را به سمت خود کشیده. مهدی مقیمنژاد از جمله هنرمندان پیگیر و جدی این حوزه است که ضمن آگاهی و تسلط به خاستگاههای نظری این ژانر، آن را قریب ۱۵ سال در شکل عملی در چارچوب خواستههای شخصیاش دنبال کرده. از اولین تجربههایش در فائق آمدن بر سختیهای اجراییِ چنین کاری در عکاسی آنالوگ، تا روشهای آسان شدهتر این ایام که به هنرمند امکان و مجال تخیلپردازی بیشتری را میدهد.
همین روزها که قرار است آخرین فصل از پروژه پنجگانه او با نام واقعنماییها به نمایش درآید، فرصت مناسبی است تا با هم به تماشای این مسیر پیموده شده، بنشینیم.
.
مطالعهی مقالات این بخش:
مقالهی «از گلوگاه کوچک آثار من» گفتوگوی علی اتحاد با مهدی مقیمنژاد
مقالهی «افسون واقعیت» به قلم کامران سپهران
مقالهی «یازده طریق نگاه کردن به یک چشمانداز غریب در عکسی از مهدی مقیمنژاد» به قلم وحید حکیم
مقالهی «حضور ساکتِ وجود» به قلم محمدرضا اصلانی