پرونده ۵۷ تا ۷۷ به درازا کشیده است و این چهارمین شماره ایست که صرف آن می‌شود. ابتدا در شماره‌های ۲۷ و ۲۸ به سراغ چهار تن از معلمین این نسل رفتیم و به بررسی آموزه‌های هر یک پرداختیم. در شمارۀ ۲۹ نقاشان فعال در این دوره از تجربیات، تحلیل‌ها و گلایه‌هایشان گفتند. در شمارۀ ۳۱ واکنش‌هایی به آن نوشته‌ها و تحلیل موضوع از زاویه‌ای دیگر آمد و بالاخره در شماره پیش به طور کلی به فضای فرهنگی حاکم در این سال‌ها پرداختیم.
حالا شاید نوبت جمع بندی و نتیجه‌گیری رسیده باشد. مُعترفیم که به نتیجه‌ای که در نظر داشتیم نرسیده‌ایم؛ دلخواهمان این بود که روشی متناسب با زمانۀ خود برای نقد نقاشی این سال‌ها بیابیم و زاویه دیدی که شاید بتوان از دل آن به دهه‌های بعدی هم نَقب زد. این اتفاق نیفتاده است؛ هنوز نیفتاده است.
در این شماره، که قرار است آخرین شماره از این پرونده باشد، سلسله مقالاتی را خواهید خواند که هر یک با نگاهی تحلیلی به حوزه‌های مختلف فرهنگی چون اندیشه، ادبیات، سینما و البته نقاشی پرداخته اند. به این امید که خوانندگان هوشمند و نویسندگان خلاق از کنار هم گذاردن تناظرات و اِفتراقات حوزه‌های گوناگون آرزوی ناکام مانده ما را در آینده برآورده سازند.
.
مطالعه‌ی مقالات این بخش:
سعی نامأجور / مجید اخگر
بی‌ینال قدرت / ایمان افسریان
قاعده‌ی نفی مضاعف / امیر احمدی‌آریان
از انقلاب تا اصلاحات / محمدمنصور هاشمی
پرگویی دلپذیر در کشاکش انقلاب و جنگ / کامران سپهران
میل به سینمای عامه‌پسند و ضدیت با روشنفکری / روبرت صافاریان