حرفه: نقاش در شمارهی ۲۹ بحثی را گشود که در این شماره و شماره‌های بعد مفتوح خواهد بود؛ نقاشی ایران مابین سال‌های ۵۷ تا ۷۷.
نقاشانی که در شمارهی ۲۹ مطالبی نوشتند خود بخشی از بدنه‌ی فعالین همان سال‌ها بودند. از میان مطالب آن‌ها می‌توان توصیفی و گاه تحلیلی از آن ۲۰ سال دریافت اما آن‌چه که در آن مجموعه مقالات، کمرنگ و گاه نایاب بود، نگاه انتقادی به نسل خود آن‌ها بود.
در مقابل، نقد و گله از دیگران (نقاشان انقلاب اسلامی، نسل قبل، نسل بعد و…) طعم اصلی بسیاری از مقالات بود. هرچند در آن نوشته‌ها حد انصاف و اخلاق رعایت شده بود، اما مشخص بود که نقاشان ۵۷ تا ۷۷ هنوز خود را نقد نمی‌کنند. نسل بعد هم (شاید همچون همه‌ی نسل‌های بعد در این ۱۰۰ سال اخیر ما) نسل قبل را نفی و حذف می‌کند بی‌آنکه در حوزه‌ی اندیشه وارد نقد و جدل جدی با نسل قبل از خود شود؛ به ناگاه نقاشان ۵۷ تا ۷۷ دِمده شدند و مدرنیست! و دوران پست مدرنیست شد! در چنین شرایطی اگر خود را توصیف و تحلیل و نفد نکنیم حذف و فراموش می‌شویم و گله‌ها و حسرت‌های ما گوش شنوایی نخواهد یافت.
جهت مطالعه‌ی مقالاتِ این فصل، به بخش «مقالات مرتبط در فصلنامه» در انتهای این صفحه مراجعه کنید.
