معرفی مقاله:
این مقاله به معرفی ۵ عکاس معاصر کشور چین می‌پردازد. نوشته‌های کوتاه برای معرفی عکاسی و عکاسانِ هر اقلیم مشخص بی‌نقص نخواهند بود؛ عکاسی‌ای که حیطه‌ی وسیع دارد و خیل عکاسانی که در حوزه‌های اختصاصی تأثیرگذار بوده و هستند، اما و اگر را به هر تلاشی در این باب می‌افزایند. با این‌حال، تلاش بر این بوده که گونه‌گونی رویکردها در انتخاب این عکاسان لحاظ شود.
.
بخشی از مقاله:
هونگ لِی [به‌گویش محلی: هوئه لِی]
هونگ لِی، متولد سال ۱۹۶۰ میلادی در شهر چانگ‌ژو، از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان نهضت عکاسی نوین چین در دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی است. لِی، که بنا به گفته‌ی خود از نقاشی‌های کلاسیک چین الهام گرفته و آموزش‌های ابتدایی را از این طریق کسب کرده است، پس از تحصیل در رشته‌ی هنرِ دانشگاه نانجین ، برای تحصیلات تکمیلی در رشته‌ی چاپ به آکادمی مرکزی هنرهای زیبای چین قدم گذاشت.
مجموعه‌ی دو عکسی خزان در شهر ممنوعه (۱۹۹۷) از نخستین (و معروف‌ترین) تجارب لِی در حوزه‌ی عکاسی است؛ عکس‌هایی که پس از ارائه در نمایشگاه معتبر میان گذشته و آینده: عکاسی و آثار ویدئویی نوین از چین در سال ۲۰۰۴ (با همکاری مرکز بین‌المللی عکاسی، آسیا سوسایتی و موزه‌ی هنر معاصر شیکاگو) به کرات دیده شده‌اند. پرنده‌ای با گردن‌بند مروارید، مرده، در عکس‌هایی با ترکیب‌بندی‌های ماهرانه و خوش‌رنگ اما خراشیده‌شده در سطح فیزیکی‌شان، که وقار و اضطراب را توأمان نمایش می‌دهند؛ به باور سیدنی پوکورنی ، نویسنده و منتقد هنر، پیام عکس‌ها صریح است: «از ننگِ فرهنگ چینِ باستان کاسته نشده و آینده‌ی نامعلوم نیز امیدوارکننده نیست.» لِی اما از سخن‌وری درباره‌ی پیام عکس‌ها طفره می‌رود: «در حصار تمدن ۵ هزار ساله، در رؤیای محزونِ فرار از واقعیت هستم. [به‌واسطه‌ی آثارم] اعلام می‌کنم که از جهانی‌شدن بیم داشته و از آن متنفرم.»
.
لو گوانگ [به‌گویش محلی: لو گوئا]
لو گوانگ، متولد سال ۱۹۶۱ میلادی در یونگ‌کانگ، فتوژورنالیست چینی‌ست که عکاسی‌اش بر موضوعات اجتماعی، محیطی و اقتصادی متمرکز است. برنده‌ی جوایز معتبر از جمله ورلد پرس فتو در سال‌های ۲۰۰۳ (مقام اول در بخش موضوعات معاصر، مجموعه‌عکس) و ۲۰۱۱ (مقام سوم در بخش خبرهای ناگهانی، مجموعه‌عکس)، جایزه‌ی دابلیو. یوجین اسمیت (۲۰۰۹) و جایزه‌ی مؤسسه‌ی نشنال جئوگرافیک (در سال ۲۰۱۰)، عکاسی را از سال ۱۹۸۰ (که هم‌زمان کارگر کارخانه‌ی ابریشم‌بافی بود) آغاز کرده است. پس از گذراندن دوره‌ی عکاسی در آکادمی هنرهای زیبای دانشگاه سینگوئا ۹ (۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ میلادی) در پکن، به‌عنوان عکاس آزاد پروژه‌های مستندی را با انتخاب خود پی گرفت؛ حفاران معدن طلا و کارگران معادن ذغال‌سنگِ محلی، بیماران سارس۱۰، اعتیاد در منطقه‌ی چین و برمه، روستائیان مبتلا به بیماری ایدز در استان هِنان، تأثیرات محیطی خطوط راه‌آهنِ چینگ‌های ـ تبت و آلودگی‌های صنعتی و بیماری‌های انگلی.
لو گوانگ در مصاحبه‌ای با پایگاه چاینادیالوگ درباره‌ی شیوه‌ی عکاسی‌اش چنین گفته است: «چین مشکلات بسیاری دارد، اما منظورم این نیست که می‌توانی همه‌ی مشکلاتِ حقیقی را به‌عینه ببینی و عکس‌شان را هم بگیری. عکاسی من عکاسی ساده‌ای نیست؛
.
لو نان
لو نان، متولد سال ۱۹۶۲ میلادی در پکن، از پرآوازه‌ترین عکاسان مستندنگار چین است. عضو سابق آژانس عکس مگنوم به عکاسی‌کردن از «بیگانه‌ها» معروف است ـ آنها که از جامعه کنار گذاشته‌شده و یا در کرانه‌ها به زندگی خود ادامه می‌دهند؛ بیماران روانی، فرقه‌های خاصِ زیرزمینی، جماعت رعیت و زندانیان معتاد. جلب رضایت موضوعِ عکس‌های نان کار راحتی نبوده است؛ او در این‌باره تنها به‌گفتن «به آنها احترام می‌گذاشتم؛ آنها هم مثل ما بودند» اکتفا کرده است.
نان، گریزان از دوربین‌ها و مصاحبه‌های تبلیغاتی،بی‌تمایل به مطرح‌شدن، زندگی خود را وقف مستندنگاری کرده است. سه‌گانه‌ی مطرح لو نان، یعنی مجموعه‌‌عکس‌های مذهب کاتولیک چین، فراموش‌شدگان و ۴ فصلِ تبت، که ۱۵ سال برای تهیه‌ی آنها زمان صرف شده، با نام‌های مستعارِ مختلفی اینجا و آنجا دیده شده‌اند؛ نان حتی برای عضویت رسمی در آژانس عکس مگنوم نیز با نام مستعار (مائو شاهو) درخواست خود را ثبت کرده بود ـ «صرفِ لذت بردن از اثر و عکاسی‌کردن برای من کافی‌ست. عکس‌ها، چه خوب و چه بد، مهم نیست توسط چه کسی گرفته شده‌اند.»