بخشی از متن:
عکس و عکسنوشتههایی از صادق تیرافکن، مهیار حاجتمند، بیتا ریحانی، احمد عالی، اسماعیل عباسی، مرجان تقوی، مهرداد افسری، کورش ادیم، سوسن زاهدی، فرهاد فخریان و مجید کورنگ
مهیار حاجتمند:
شاید برای اولینبار انسان غارنشین بود که به فکر خودنگاری بر روی دیوارههای غارها پرداخت. بدون این نگاه که تجربه او صدها هزار سال بعد، شکل خاصی از پرونده خصوصی هر هنرمندی شود. هنگامی که با این نگاه وارد قضیه سلف پرتره میشویم و میخواهیم مختصات کنونی و برداشت خود را در عصر پسامدرن از سلف پرتره بیان کنیم، به این چالش خود را میطلبیم که هدف از این کار چیست؟ آیا فقط صرف دست یازیدن به کادربندیهای بدیع و نگاه هنرمندانه به آن روی میآوریم؟ یا از زاویهای به آن برخورد میکنیم که شناخت درونی بیش از پیش را برای ما به ارمغان بیاورد؟
سلف پرترهها بیان آن زوایای درونی پنهان مانده از ضمیر آگاه ما هستند که ما آنرا ناخودآگاه مینامیم. ما با شناسایی رفتارها و کردارهای خود در جلوی دوربین و در پی یک خودشناسی عمیق، بدانها پی میبریم که از کجا نشأت گرفته و در کجا تأثیر میگذارند.
ماحصل خودشناسی از خود، رسیدن به آن سطح از آگاهی درونی است که یک هنرمند قرار است داشته باشد. و در مراحل زندگی به همراه آن رشد کند.
سلف پرترهها تنها به خود ما پاسخگو هستند. تنها مسائل روحی و روانی ما را برای خود ما باز میکنند. ما با خودنگاریهایمان برای هیچکس یا به هیچ چیز توضیحی نمیدهیم، بلکه آنرا ثبت میکنیم تا روند تکاملی خود را در مقایسهای که از خویش برای خویش خویشتن داریم بدرستی انجام دهیم.
پاییز ۱۳۸۱
