مهدی قلعه‌خندانی

بخشی از متن:

دریکی از مشهورترین عکس های کاپونیگرو به نام  گوزن های دونده نگاه ژرف عکاس  تصویر تصوری را ارائه می کند که حاوی الهامات عرفانی است. او که استاد خلق لحظه های رمزگونه می باشد بیننده را در فضایی قرارمی دهد که گویی درحال ترک زمین و زشتی ها و تاریکی هاست.مخاطب هنگام گشت وگذار در فضای عکس با گروهی از گوزن ها همراه می شود که به دلیل حرکت ، رنگ سفیدشان وتیرگی جنگل گویی دسته ای روح پاک هستند که برای رسیدن به مقصود در تلاش اند.
آنها که تقریبا یکی شده اند مانند پیکانی سفید دردل تاریکی در حرکت اندومخاطب را به همراهی با خود تشویق می کنندوبه او طعنه می زنند که اگردرنگ کند ،باید درسیاهی بماند ، محوشده وسفیدی را به خاطره ها بسپارد.مخاطب عکس های کاپونیگرو همیشه خود را در فضایی رویایی رمز آلود ،ماورایی همراه با سوال های بیشمار میابد ودائما در حال جستجو ،بررسی ورمزگشایی عکس هاست .کاپونیگرو باورداشت بینش درونی و علمی موسیقی از پیش به او هدیه شده و بازتاب این دانش رامی توان به خوبی در عکس گوزن ها مشاهده کرد.اودراین عکس به طور قابل قبولی به ذات طبیعت نزدیک شده وبه کمک موسیقی موجود در عکس می تواند بیننده را همراه خود به مکان ماورایی ببرد ودر ژرفای نگاه خود الهاماتی عرفانی را از جنگل به مخاطبش القا کند.به طور کلی نگاه او دارای دیگرگون نگریسی  است.و ازصحنه ای که سالهاست تکرار می شودآنچنان تصویری خلق می کند که فراموش شدگان را واضح تر از خود می بینیم .او که فلسفه کارهایش از هرگونه تصویرپنداری رها می باشد در پی به تصویر کشیدن ذات طبیعت است البته نه صرفا ثبت ، بلکه ثبت لحظه ای عرفانی که شاید برای هر انسانی پیش نیاید و تنها اوست که هنگام حضور ، شایستگی دریافت الهام را داشته و نیز مهارت به تصویر کشیدن آن را.
گوزن های کاپونیگرو شاید به ما می گویند شتاب کنبد برای در ک حرکت و اگر آن را درک نکنید ،شایستگی حرکت را ندارید.