علی اتحاد

بخشی از متن:

بررسی مجموعه پرده های سینمای سوجیموتو بدون در نظر گرفتن جریان های نظری هنر در دهه های شصت و هفتاد تقریباً بی معناست در این دوران عکاسی ای که هویت اش بر پایه ی نظریه ی لحظه ی قطعی و یا وجوه ریخت شناسانه ی تصویر شکل می گرفت کمرنگ شده و آنچه بیرون قاب رخ می دهد اهمیت می یابد سازوکار شکل گیری اثر بستری که تصویر در آن شکل گرفته وجوه زندگی نامه ای هنرمند و بسیاری مؤلفه های دیگر روز به روز از اهمیت بیشتری برخوردار می شوند با در نظر گرفتن چنین انگاره ای آنچه درون قاب ثبت شده و پس از آن به نمایش در می آید خود در مقام پیوندی به حاشیه و بستری که اثر در آن شکل گرفته قرار می گیرد مجموعه ی سوجیموتو نیز از آن دسته آثاری است که بدون مطالعه ی متن ضمیمه ی اثر به تصاویری صرفاً زیبا تقلیل خواهد یافت.
مجموعه ی مورد بحث نتیجه ی پروژه ای است که سوجیموتو به مدت دو دهه دهه های هفتاد و هشتاد آن را پی گرفته است وی دوربین عکاسی اش را در سالن های خالی سینما در شهرهای مختلف جهان مستقر می کرد و در تمام طول نمایش فیلم سطح حساس فیلم عکاسی را دربرابر نور تابیده از پرده سینما قرار می داد. نتیجه چنین سازوکاری تصاویری بودند که سالن سینما را با نوری موضعی و پرده ی یکسره سفید به نمایش می گذاشتند بدین ترتیب با روی هم ثبت شدن تمامی قاب های متسلسل یک فیلم بلند سینمایی چیزی از هویت اثر دراماتیک باقی نمی ماند و این بار پرتو تابیده از دستگاه پخش فیلم در بازتاب از پرده سینما بخش هایی از سالن را روشن می کرد. بخش هایی که مخاطبان سینما در طول تماشای یک اثر سینمایی نیم نگاهی هم به آن نمی اندازند مسئله ی زمان شاید مهم ترین مسئله ای است که هنرمند در این مجموعه بر آن تمرکز کرده است سالن های مجلل و یا سالن های روباز که در یکی جزئیات نادیدنی سالن و در دیگری تغییبرات دیداری پدید آمده در آسمان به نمایش در آمده است.
شاید بتوان این مجموعه را با مجموعه ی خواهران براون اثر نیکولاس نیکسون مقایسه کرد اگر در مجموعه ی یاد شده که تصاویر آن از لحاظ ریخت همچون تصاویر خانوادگی ثبت شده اند مسئله ی تغییر زنان درون تصویر طی سالیانی که مجموعه در آن شکل گرفته است سبب می شود ظاهر یادگاری مآب تصاویر بی اهمیت جلوه کند؛ مجموعه ی سوجیموتو نیز در
سالن هایی می گذرد که فیلمی به نمایش گذاشته اند و با این حال ماهیت فیلم مورد نمایش آن چنان بی اهمیت است که پشت سر گذاشته می شود و در عوض تصاویر بر حاشیه ای متمرکز می شوند که پای ارجاعات تاریخی فرهنگی و زیستی را به میان می کشد.