کمتر عکاسی را در تاریخ عکاسی سراغ داریم که به نوعی وسوسه عکاسی از خود (خودنگاری – سلف پرتره) را تجربه نکرده باشد. بعضی‌ها جدی و مستمر و به دفعات و برخی نیز هر از گاه و تفننی و اتفاقی.
جذابیت این تصاویر خودنگاره (سلف پرتره) نه تنها در دیده شدن چهرۀ همیشه پنهان خود عکاس‌ها است. که نیز تجربۀ نوع نگاه و برخورد تصویری آنها با خود است. این که هرکس می‌کوشد تا خودش را در قلمرو زبان آشنای تصویری‌اش بگنجاند. تنوع و تعدد این تصاویر، به گستردگی عکاسان شاخصی است که خلاقیت تصویری دارند. هنرمندانی که هریک حاصل دنیایی شخصی، فردی و منحصربه‌فرداند. در این بخش ضمن یادآوری از این گونه آثار در تاریخ هنرهای تجسمی مشخصاً به رویکردهای مختلف هنرمندان تاریخ عکاسی می‌پردازیم. در پایان نیز برحسب ظرفیت و گنجایش محدود صفحات. خودنگاره تعدادی از عکاسان ایرانی در نسل‌های مختلف را با همراهی نوشته‌هایشان گنجانده‌ایم. تا بازتاب گوشه‌ای از تلاشهای تصویری هنرمندان عزیز کشورمان باشد.
آنچه در این جستار می‌خوانیم:
خودهای دیگر در خودنگاری عکاسانه / رابرت ای سوبیسک / فرهاد فخریان / فرشید آذرنگ
خودنگاری / جولیان بل / فرناز جورابچیان
نمونه هایی از عکاسی خودنگاری در ایران – صادق تیرافکن / مهیار حاجت‌مند / بیتا ریحانی / احمد عالی / اسماعیل عباسی / مرجان تقوی / مهرداد افسری / کورش ادیم / سوسن زاهدی / فرهاد فخریان / مجید کورنگ بهشتی