معرفی مقاله:
متنِ پیشِ رو گفت و گویی است با مازیار اسلامى به نام «ساختنِ دیگری، تصدیقِ خود» در رابطه با مفهومِ «دیگری» در تاریخِ فلسفه غرب.
نوشته، جایگاهِ «استعمار شده» و «استعمار کننده» را در قرونِ اخیر مورد مداقه قرار می دهد. این قطب بندی در گفتمانِ روشنگری را بررسی می کند و به تغییراتِ به وجود آمده در تعریفِ «دیگری» می پردازد. مازیار اسلامی در ادامه بحث، به مفهومِ دوتاییِ «خود» و «دیگری» در باورِ ژاک لاکان اشاره می کند. اما ربطِ این دوگانه چگونه می تواند به درکِ ما از پدیده پسا-استعماری کمک کند؟
کِی می توان گفت که بک سوژه صاحب هویت است؟ آیا تنها از طریقِ قرار گرفتن در زیرِ نگاهِ دیگری بزرگ است که معنایِ هویت در چارچوبِ ایدئولوژیکی ساخته می شود؟ و آیا این «نگاه» تنها خاصیتی یگانه و یک سو دارد؟ نگاهی از چشمِ غربی به تعبیرِ کنراد؟ و یا نگاهی یا بهتر ایت بگوییم علامتی در تقابل نیز از سمتِ قربانیِ استعمار شونده وجود دارد؟
در میانِ تلاطمِ جوابگویی به چنین سوالاتی، متن به مقوله «دیگری سازی» می پردازد. اینکه آیا این دیگری سازی همیشه امری حقیقی است؟ یا مصنوعِ پدیده قدرت است؟
این بحث از دیدگاهِ هنر مصداقِ خاصِ خود را دارد. همان گونه که وقتی هنرمند به نگاهِ «دیگری» برایِ یک تعریف وابسته می شود، اصالت را از دست می دهد و در دامِ فریبِ خودش و دیگری می افتد.
آیا راهی برای از بین بردنِ منطقِ دوگانه «بیرونی-درونی» یا «دیگری-خود» وجود دارد؟