بخشی از متن:
کامبیز کاهه:با قدری زندگی‌نامه شروع کنیم؟ از ابتدای کارتان در نقد فیلم بگویید
داگلاس پای: یبایید به حدود اوایل دهه ۱۹۷۰ برگردیم. قبل از پایان دهه ۱۹۶۰ رشته‌های تحصیلی در زمینه فیلم یا بررسی‌های سینمایی در بریتانیا وجود نداشت این آموزش در بریتانیا به شکلی عجیب شروع شد. در مدارس و توسط آموزگارانی علاقه‌مند و پرشور که عناصری از سینما را وارد درس‌های خود در زمینه ادبیات انگلیسی کردند.من هم کارم را به عنوان آموزگار ادبیات انگلیسی در مدارس آغاز کردم. ولی از زمان تحصیل به تدریج علاقه‌ای وافر به سینما پیدا کردم. تا حدی این علاقه را شماره‌های اولیه مجله Movie گسترش داد که در ۱۹۶۲ شروع به کار کردم. بنابراین من ادبیات انگلیسی درس می‌دادم . بعدتر پژوهش‌هایی در این رشته درباره ادبیات مدرنیست انجام دادم. PHD نگرفتم. تا سال ۱۹۷۰ که شغلی به عنوان مدرس ادبیات انگلیسی در سینما گرفتم این رشته‌ای بود که ویکتور به راه انداخته بود و این یکی از اولین دو رشته‌ای بود که در زمینه سیما در مدارس عالی بریتانیا تدریس شد. من ادبیات و سینما را درس می‌دادم و بعد به تدریج ادبیات را کنار گذاشتم و تدریس سینما را ادامه دادم.
کامبیز کاهه:چه زمانی به هیئت تحریریه Movie ملحق شدید
داگلاس پای:در ۱۹۷۵ به هیئت تحریریه Movie ملحق شدم همان‌طور که احتمالاً می‌دانید Movie نشریه جمع و جور و کوچکی بود. هیچ‌گاه به طور مرتب منتشر نمی‌شد از همان شماره‌های ابتدایی که در ۱۹۶۲ چاپ شدند.
بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۷۵ نوزده شماره با آن فرمت قدیمی منتشر شد و در ۱۹۷۵ شکل فعلی را پیدا کرد و من اولین مطلب مهم خودم را درباره سینمای آمریکا و مفهوم ژانر در شماره ۲۰ مووی نوشتم و در طول ۲۵ سال بعد رابطه نزدیکم را با آن حفظ کردم.