بخشی از مقاله:
داگلاس کریمپ (Douglas Crimp) در این مقاله به موضوع کهنه‌ی موزه و موضوع نو کتابخانه می‌پردازد. در پنجاهمین سالگرد موزه‌ی هنر مدرن نیویورک (Moma) ، ویلیام اس. لیبرمن، تنها بازمانده‌ی بنیانگذاران موزه که تحت دیکتاتوری آلفرد بار این نهاد را به راه انداختند. او نمایشگاه «هنر دهه‌ی بیست» را برپا کرد. این نمایشگاه ظاهراً از آن‌جا به دهه‌ی بیست اختصاص داده شد که هم تجلیلی باشد از دهه‌ای که (Moma) در آن متولد شده بود. و هم این که این دهه الزاماً تمامی بخش‌های موزه را دربر می‌گرفت. سینما، عکاسی، معماری و طراحی، تصویرگری، چاپ و کتاب‌های مصور، به علاوه‌ی نقاشی و مجسمه‌سازی.
داگلاس کریمپ عقیده دارد این نمایشگاه اثرات مهمی بر جای گذاشت. روشن ساختن این نکته که فعالیت‌های زیباشناسانه در دهه‌ی ۱۹۲۰ در میان رسانه‌های گوناگون پراکنده شده بودند. نقاشی و مجسمه‌سازی مانند گذشته هیچ سلطه و غلبه‌ای بر هنرهای دیگر نداشتند. هنرهایی که نه فقط در پاریس، بلکه حتا بیشتر در برلین و مسکو سیر صعودی داشتند عبارت بودند از عکاسی و سینما، پوسترهای تبلیغاتی، و دیگر آثاری که با هدفی خاص طراحی می‌شدند. به جز چند استثنای معدود مانند میرو و موندریان و برانکوزی. به نظر می‌رسد نقاشی و مجسمه‌سازی کلاً کنار گذاشته شدند. در این میان شاید بتوان گفت که اثر دوشان با عنوان «شیشه‌ی بزرگ» که البته در نمایشگاه حضور نداشت چشمگیرترین اثر این دهه بود. این نکته را نیز باید در نظر داشت که به دشواری می‌توان رسانهی این اثر را در مناسبت با مقولات سنتی هنر تعریف و تعیین کرد.
«هنر دهه‌ی بیست» برای سالگرد تأسیس موزه از این جهت نیز جالب‌تر و مناسب‌تر بود که در پایان دهه‌ای دیگر برپا می‌شد که در آن نقاشی و مجسمه‌سازی جای خود را به دیگر آلترناتیوهای زیباشناختی داده بودند. با این همه داگلاس کریمپ هنر دهه‌ی ۱۹۷۰ را دوره‌ی افول نقاشی و مجسمه‌سازی سنتی قلمداد می‌کند. به همین ترتیب آن را می‌توان دهه‌ی بازگشت غریب این شیوه‌ها نیز تلقی کرد.
درست مثل دهه‌ی ۱۹۲۰ که می‌تواند دوره‌ی واکنش بسیار محافظه‌کارانه به هنرها نیز قلمداد شود – زمانی که برای مثال پیکاسو پس از رسیدن به دستاوردهایی رادیکال در کوبیسم تحلیلی در آن دوره‌ی به اصطلاح نئوکلاسیک خود به سوی تصویرگری سنتی روی کرد. این که جنبش‌های رادیکال با واکنش‌هایی معکوس همراه شوند غریب نیست. اما میزان پذیرش این واکنش‌ها به اندازه‌ای که یک جنبش رادیکال تحت‌الشعاع قرار گیرد نگران کننده است.
در گزارش سالانه‌ی (Moma) برای جشن سالگردش، مدیر موزه بیش از آن که به نمایشگاه «هنر دهه‌ی بیست» توجه نشان دهد به دو رخداد بزرگ دیگر در این سال توجه نشان داد. که هر دو به ایجاد نخستین عوامل قابل توجه در تاریخ این موزه کمک بسیار کردند.