معرفی مقاله:
در این نوشتار کوتاه با یورگ زاسه بیشتر آشنا خواهید شد. یورگ زاسه (متولد ۱۹۶۲) از نسل دوم شاگردان برنت و هیلا بخر است. او تصاویر خود را به شیوه خاصی تولید می‌کند. ابتدا از طریق بازارهای دست‌دوم‌‌فروشی و اینترنت تصاویری که توجهش را جلب می‌کنند گردآوری می‌کند (او آرشیو بزرگی از این گونه تصاویر گردآورده است). بعد تعدادی از آن‌ها را برای کار انتخاب می‌کند و به شیوه‌ی دیجیتال کمی روی آن‌ها کار می‌کند. این تصاویر به sketchها یا «طرح»های او تبدیل می‌شوند (که از زمانی به بعد خود آن‌ها را هم به نمایش می‌گذارد). پس از این، بعضی از این تصاویر را انتخاب می‌کند و طی فرایندی طولانی روی آن‌ها کار می‌کند تا به tableauهای خود می‌رسد. تک تصاویری معدود با موضوعاتی مختلف که آن‌ها را در ابعاد بزرگ به نمایش می‌گذارد. او حدوداً از سال ۲۰۰۸ به بعد «طرح»های خود را در قالب مخزن‌ها یا قفسه‌هایی که در هشت ستون تنظیم شده‌اند و در هر ستون ۶۴ قاب حاوی چند تصویرِ موضوع‌بندی‌شده وجود دارد نیز به نمایش گذاشته است. کارت‌های راهنمایی هم وجود دارد که موضوع‌بندی قاب‌ها با شماره‌ی آن‌ها در آن قید شده و بینندگان می‌توانند بر اساس آن‌ها مجموعه تصاویری را روی دیوار تنظیم کنند.
.
بخشی از مقاله:
بسیاری از «تابلوها»ی زاسه کیفیتی محوشده یا تار دارند و بیننده حس می‌کند با نوعی ایماژ یا تصویر ذهنی سروکار دارد ــ یا به عبارت دیگر، با بقایای جهان در سرِ ما. اما این بقایا شاید چندان هم شخصی نباشند، چون از یک سو نقطه‌ی عزیمت آن‌ها (اینترنت) چون نوعی مخزن مجازی از تصاویرِ در گردش در جهان است، و از سوی دیگر شکل ارائه‌ی قفسه‌ها یا مخزن‌های او با موضوع‌بندی‌شان نوعی آرشیو تصویری را به ذهن متبادر می‌کند (عنوان آلمانی این قفسه‌ها speicher است، که هم به معنای مخزن و انبار است و هم حافظه یا هارد کامپیوتر). اشتفان گرونرت می‌نویسد که زاسه بر وجه خودارجاع و مستقل (وجه دوبعدی) تصاویر تأکید می‌کند، و بر تنش میان این وجه دوبعدی و خودارجاع با ویژگی سه‌بعدی‌‌ای که در ارجاع به چیزی بیرونی (جهان خارج) معنا می‌یابد. به این ترتیب شاید بتوان کار او را چون گزاره‌ای در نسبت میان واقعیت و جهانِ موازی هردم متورم‌شوند‌ه‌ی تصاویر درک کرد ــ تصاویری که در ابتدا به عنوان بازنماینده‌ی جهان بیرون به وجود آمده‌اند، و در ادامه به صورت شبکه‌ای مرتبط با هم و خودبسنده به موازات جهان به حیات خود ادامه می‌دهند، و چه بسا با مقوله‌بندی‌ها و انگاره‌های خود آن جهان بیرونی را شکل می‌بخشند.