بخشی از متن:
چکیده: نخستین رونامه مصور ایران، روزنامه دولت علیه ایران بوده است. این مقاله، نگاهی دارد اجمالی به سیر تصویرسازی مطبوعاتی از آن زمان تا انقلاب اسلامی. بویژه در سه دهه آخر این بازه زمانی. تصویرسازی مطبوعاتی دهه سی، متکی به خط با صخامت‌های مختلف و به صورت مثبت و منفی بود که خطوط مثبت یعنی سیاه، با قلم هاشور اجرا می شد. خطوط منفی (سفید) حاصل تراشیدن و خراش دادن روی مقوا یا کاغذ گلاسه بود. محمد بهرامی و همکاران و شاگردان او در این دهه چهره‌های اثرگذاری در تصویرسازی مطبوعاتی برای بزرگسالان هستند.
تأسیس دانشکده‌های هنری مانند هنرهای زیبای دانشگاه تهران و نیز هنرکده هنرهای تزیینی در تصویرسازی مطبوعاتی مؤثر بوده است. این موارد همراه با چندین عامل دیگر با هم سبب حرکت به سوی نوآوری در این عرصه شدند. در دهه چهل، آهنگ رشد کیفی و کمی تصویرسازی سریع تر می‌شود. نتیجه آموزش در محیط‌های دانشگاهی، محسوس می گردد. سازمان‌هایی مانند مؤسسه انتشارات فرانکلین، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و آتلیه گرافیک مجله تماشا، در رشد کیفی تصویرسازی مطبوعاتی اثری جدی بر جای می‌گذارند. این حرکت سریع به طرف مدرنیسم و نوآوری‌های بصری تا انقلاب اسلامی ادامه دارد. در کلام آخر باید تأکید کرد که: هنرمند تصویرگر به خصوص در مطبوعات بزرگسالان، دیگر وظیفه‌اش تنها جلب توجه و ارضای نیاز صوری مخاطب نیست بلکه در بالا بردن رشد فکری مردم نقش موثر دارد. واژگان کلیدی: تصویرسازی، مطبوعات ایران، بزرگسالان، روزنامه، مجله، گرافیک.
مقدمه: تصویرسازی، یکی از باسابقه ترین شیوه های بیان انسان محسوب می شود. توانمندترین نظام نشانه‌های غیر کلامی است. از بسیاری جهات، تصویرگری یعنی کاربرد نشانه‌های دیداری به صورت شمایلی . فرایند تفکر، بدون تصویر غیرممکن است. با استفاده از تصاویر، تفکر انسان شکل می گیرد. بشر از ابتدا برای بیان احساسات و شرح خواسته‌های خود از تصویر استفاده کرد. این تصاویر به صورت نقاشی‌هایی بر دیواره غارها، کنده‌کاری روی تنه درختان و حجاری روی صخره‌ها و تخته‌سنگ‌ها عرضه شده است. …
