«آخرین دیدار» عنوان یادداشتی از آیدین آغداشلو درباره‌ی مهدی سیف‌الملوکی است. آغداشلو، سیف‌الملوکی را عکاس مکان‌ها می‌داند و معتقد است که آثار این عکاس پس از انقلاب ۵۷ از یاد رفته است. درباره‌ی سیف‌الملوکی چنین می‌گوید: «عکاس عکاس‌ها بود و زبده‌ترها خوب می شناختنش و با احترام از او یاد می‌کردند». نویسنده از نابینا شدن او در اواخر عمرش و روزهای پایانی این هنرمند مهجور سخن می‌گوید.
بخشی از مقاله:
سیف‌الملوکی عکاس معتبر و پرکاردهه‌های ۴۰ و ۵۰ بود. برای شرکت نفت و وزارت فرهنگ و هنر و جاهای دیگر کار می‌کرد. بلند قامت بود و خوش‌سخن و تیز هوش. حافظه درخشان کم نظیری داشت. عکاس مکان‌ها بود بیشتر، اما از موضوع‌ها‌ی دیگر هم دوست داشت عکاسی کند. از صورت‌ها کمتر. نامش و کارش دردوران بعدازانقلاب گم شد و یادم نمی‌آید کسی درجایی از او یاد کرده باشد. عکاس عکاس‌ها بود و زبده‌ترها خوب می‌شناختندش و با احترام از او یاد می‌کردند. هنوز هم یک بار عکسی را به من هدیه داد که بسیار دوست داشتم:
عکس، بانوی روستایی اهل جنوبی که داشت ظرف سنگینی را برسرش حمل می‌کرد. عکس فوق‌العاده‌ای بود. بانوی بلندبالای برقع زده کمال مطلوبی بود از تعادل تام: دست چپش را به پایین کوزه تکیه داده بود و دست راستش تا جایی که می‌شد به عقب کشیده شده بود. سرش راست و محکم و فاخر، سنگینی ظرف را به هیچ گرفته بود و پیراهن بلندرنگارنگش تابه قوزک پایش می‌رسید. پس‌زمینه یکسره خاک طلایی رنگ بود و تخت و ساده…
پیشنهاد مطالعه: مقالاتی پیرامون «مهدی سیف‌الملوکی»