متنی که در پایین می‌خوانید در ادبیات غالب روشنفکری و گفتار هنر معاصر، متنی «گذشته‌گرا»، و یا تندتر، «ارتجاعی» نامیده می‌شود؛ زیرا نویسندگان آن به شدت به معماری معاصر تاخته‌اند؛ از زیبایی، هماهنگی، تقارن و تزیین در معماری دفاع کرده‌اند و هماهنگی با سنت را ضروری دانسته‌اند، و در مقابل ایده و خلاقیت فردی معمار، از کارکردِ جمعی ساختمان در جهت رضایت و لذت و آرامش مردم سخن گفته‌اند. ترجمه و انتشار این متن لزوماً به معنای موافقت با تمام گفته‌های پایین نیست، گو اینکه مثلاً نویسندگان برای هر چه تیزتر شدن لبه‌ی نقدشان، تاریخ معماری مدرن را بیش از اندازه ساده‌سازی کرده‌اند، و چشم بر نازیبایی‌ها و موارد ناموفق در معماری قدیم هم بسته‌اند. با این‌حال خواندن این متن جدلی و صریحْ در فهم استدلال اصلی گروهی از منتقدان فرهنگ و هنر معاصر، یا به عبارت بهتر فهمِ «محل بحث» می‌تواند روشنگر باشد. به همین دلیل ما از یاسر موسی‌پور خواستیم از دیدگاه یک معمار معاصر، نقدی بر این نقد بنویسد و خوشحالیم که پذیرفت و به پیشبرد بحث ما در پرونده‌ی «هنر و مهارت» کمک کرد. متن «چه کسی از معاصر متنفر است؟» به قلم یاسر موسی‌پور را می‌توانید بخوانید. ضمن اینکه «گفت‌وگوی پیتر آیزنمن و کریستف الکساندر» را هم که در این متن به آن بسیار ارجاع داده می‌شود در سایت منتشر کرده‌ایم. این گفت‌وگو در کتاب «پیتر آیزنمن؛ یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، مناظره‌ها» توسط کتابکده‌ی کسری و با ترجمه‌ی پویان روحی منتشر شده است. بازنشر این گفت‌وگو با اجازه‌ی مترجم صورت گرفت. از او صمیمانه تشکر می‌کنیم.

برای دسترسی به محتوای کامل روی دکمه زیر کلیک کنید.
دسترسی به محتوای کامل