یادداشت‌های جنگ ۱۲ روزه

آن‌روزها هر که چیزی نوشت، زیر صدای موشک و پهباد و رگبارِ پدافند نوشت. گفتن و نوشتن، کاری‌ست که نباید متوقف شود. ما ممکن است فردا نباشیم، با این‌حال کلمات را نمی‌توان کُشت. کلمات، که شرح‌ تجربه‌ها، امیدها، ایده‌ها و آرزوهاست. کلمات است که صدای ما را به آینده می‌رساند.
«حرفه: هنرمند» از نویسندگان و هنرمندان درخواست کرد تجربه‌های این روزها را ثبت کنند؛ به هر طریقی که می‌توانند؛ با کلمه و تصویر. ما آن‌ها را منتشر کردیم و حتی اگر در این روزهای ملتهب کسی وقت و انگیزه‌ای برای خواندن و دیدن هم نداشته باشد، باکی نیست. به گمان‌مان این مطالب باید جایی گردآوری شوند و بمانند؛ تا راوی و گواه این روزها باشند.

تمامی این مطالب در این صفحه جمع‌آوری شدند و شما می‌توانید با کلیک روی هرکدام، آن‌ها را مطالعه کنید.

عکس از محسن رضایی، عکاس خبری

۱۲ روز، ۱۲ ماه، ۱۲۰ سال

جنگ ایران و اسرائیل؛ موبایل‌ژورنالیسم و رانده‌ شده‌ها از جهنم!

خواندنِ تاریخ با دو عینک

از بنیادگرایی تا استعمارزدگی: گفتاری پیرامون منازعۀ ویرانگر در گفتمان‌های غالب

تمرین نرفتن با یک کوله‌ی ۶۸ لیتری

بسی راه دشوار بگذاشتیم، بسی دشمن از پیش برداشتیم

چرا از تعریف قصه خود درمانده‌ایم؟

گزارشی از وقوع نهایی یک نبرد وعده‌داده‌شده

جنگ، ایران، خردورزی

‌در محکومیت جنگ و تجاوز خارجی به خاک ایران

به عنوان یک مجله‌ی فرهنگی-هنری، در این وضعیت جنگی، نه می‌توانستیم کار همیشگی‌مان را ادامه دهیم، و نه سکوت کنیم. می‌دانستیم زمین و زمان ملتهب بود، قلبِ ایران از بیم و خشم می‌تَپید، تنِ کشور مجروح بود، خونِ هزاران نفر از هموطنان‌ بیگناه ما ریخته شد، و مردم در بین آوارگی و بلاتکلیفی، به فکر جان‌پناهی برای خودشان بودند، و فضای مجازی-رسانه‌ای کشور (و جهان) آماج اخباری‌ بود که دقیقه‌به‌دقیقه به روز می‌شد.
ما به عنوان رسانه چه می‌توانستیم بکنیم؟ به گمان‌مان، وظیفه‌ی ما انتقال تجربه‌هایی‌ست که در توییت‌های تک‌خطی، اعلام مواضع سیاسی، و رجز‌خوانی‌ها و فحاشی‌ها، اساساً جا نمی‌گیرد. وضعیتی‌ست پیچیده با احساسات متناقض، و هزار فکر و خیال؛ چه کنیم؟ کجا برویم؟ فردا چه می‌شود؟

فرم و لیست دیدگاه

ارسال دیدگاه

۰ دیدگاه‌

هنوز دیدگاهی وجود ندارد.

    سبد خرید۰ محصول