منوچهر صفرزاده / Manouchehr Safarzadeh

پس از انقلاب در یک نمایشگاه گروهی در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران شرکت کرد و سپس از اواخر دهه‌ی ۱۳۶۰ تا اوایل دهه‌ی ۱۳۷۰، معمولاً آثارش را در خانه‌ی خود نمایش داد. دوره‌ای به آلمان سفر کرد و برای چند سال در آن‌جا اقامت گزید. منوچهر صفرزاده در دوره‌ای از آثارش، دنیایی خیالی، غریب و رمزآمیز را با رنگ‌های خاموش نقاشی می‌کرد: زنانی با چشم‌خانه‌ی تهی و دهان گشوده به فریاد، مردانی با پیراهنی بلند و دستانی بریده و مرغانی با سر آدمی که در گوشه و کنار شهری با خانه‌های مکعبی و پنجره‌های تاریک پراکنده‌اند. آثار این دوره‌ی صفرزاده را که می‌توان به نوعی تمثیل‌پردازی از گذشته و حال تعبیر کرد، مبنایی برای تحول بعدی نقاشی او شد. این تحول حاصل بازنگری نقادانه‌ی آثار گذشته‌اش، گسترش زبان نقاشانه‌اش و به‌ویژه تعمق در فلسفۀ خودِ نقاشی بود. در این کندوکاوها او به درکی تازه از رابطه‌ی متقابل زندگی و نقاشی رسید. خود او گفته است: «نقاشی شاید به من کمک کند که به یاد آورم آن نادرترین لحظاتی را که شادی خاصی در من ایجاد شده و بقیه‌ی زندگی را که خیلی هم سخت و مشکل است، با غرغره کردن آن شادی ادامه دهم.»
صفرزاده در رویکرد تازه‌ی خود به نقاشی عمدتاً از عکس استفاده کرد و آدم‌ها، اشیا و مناظر، عناصری از آثار گذشته‌اش و گاه گزیده‌هایی از آثار تاریخ هنر را همچون لحظاتی از تجربه‌ی زیسته‌اش گرد هم آورد. روایت تصویری او اکنون منسجم‌تر، متنوع‌تر و رنگین‌تر شده است. از آثارش می‌توان به این نمونه‌ها اشاره داشت: بدون عنوان [در کوچه‌های شهر خیال] (۱۳۵۳)؛ تک‌چهره‌ی همسر نقاش (۱۳۵۷)؛ اسب مش صفر آسیابان (۱۳۶۸)؛ بدون عنوان [کنسرت غرب و شرق] (۱۳۷۰)؛ میهمانی (۱۳۸۳) و کسی که می‌آفریند با کسی که نمی‌آفریند برابر است؟ (۱۳۸۳).