هنر انتزاعی / Abstract Art

برداشت آزادتر دیگری نیز از مفهوم بی‌شکلی وجود دارد که در آن شکل به طور مطلق حذف نشده است بلکه هر گونه شکل مادی و عینی است که حذف می‌گردد. این رویکرد کاملاً متفاوت با مفهوم خلأ و تهی بودن خشک و بی‌روحی است که در نتیجه‌ی دنبال کردن بی‌کم و کاست مفهوم بی‌شکلی پدید می‌آید. مادامی که هنرمند از شکل دادن به فرم‌های بازنمایانه اجتناب کند تقریباً آزادی کامل در انتخاب و به کارگیری انواع خط، شکل و رنگ برای او فراهم است.
بدیهی‌ترین و مبرم‌ترین مسئله‌ای که پیشگامان هنر غیربازنمایانه با آن روبه‌رو بودند معنا [و محتوای] اثر انتزاعی بود. کنار گذاشتن یا از میان بردن فرم‌های فیگوراتیو می‌توانست به حذف کامل محتوای اثر هنری منجر شود. عناصر رنگ، خط و شکل همچنان پایدار بودند، اما آیا این کافی بود؟
در بخش اعظمی از هنر انتزاعی معاصر این بدان معنی است که خود انتزاع به پیامی آماده و کامل تبدیل شده است که عناصرش محاسبه‌شده و لگام خورده‌اند. تجربه‌ی زیبایی‌شناختی قابل پیش‌بینی‌ای که به طرزی غیرشخصی انتقال داده می‌شود.
باید به این نکته اشاره کرد که باورهای قرن بیستم، فیلسوفان و دانشمندان تأثیر بسزایی بر جریان‌های علمی، اخلاقی، اقتصادی، شکل‌گیری سرمایه‌داری و جریان‌های هنری داشته است. هنرمندان ناامیدی که تعدادشان هم کم نبود، در این شرایط به انتزاع روی آوردند همچون کاندینسکی، ماله‌ویچ، موندریان، هانس آرپ. آن‌ها با تبرا جستن از مادی‌گرایی بی‌روح قرن نوزدهمی امیدوار بودند تا بتوانند کانون معنوی جدیدی برای آینده بیابند.
در واقع،‌ رهنمون شدن هنر به سوی سکوت، این هدف انتزاع رادیکال، از فهم هنر انتزاعی به مثابه‌ی نوعی شمایل‌شکنی، تفکیک‌ناپذیر است. اما مسئله‌ی امروزه این است که چگونه در هنر انتزاعی سکوتی اساسی بیافرینیم. نقاشی انتزاعی از طریق تأثیرات مقدسش کار می‌کند. به نظر می‌رسد چنین نقاشی‌ای نوعی یگانگی تقلیل‌ناپذیر را بیان می‌کند. یگانگی‌ای که با همه‌ی تلاش‌ها برای تمایزگذاری‌اش کماکان یگانه باقی می‌ماند.