بازگشت به سادگی؟

یک. دوگانه‌ای کاذب

در پی رواج شکلی از تولید هنری از اواخر دهه‌ی هفتاد شمسی به این سو (و تا زمان ما) در ایران، که عجالتاَ با عنوان کلی و نه چندان دقیق «پست‌مدرنیسم» به آن اشاره می‌کنیم، در چند سال اخیر شاهد شکل‌گیری و رواج نسبیِ اشکالی از هنرِ ــ به‌ویژه نقاشی، طراحی، چاپ، و تا حدی مجسمه‌سازی ــ «بازنمایانه» هستیم که، چنان‌که خواهم گفت، در کنار علت‌های دیگر، از جمله در واکنش به رواج گسترده‌ی هنرِ پست‌مدرنیستیِ پیش‌گفته و درآمیختگیِ آن با مد روز و فرصت‌طلبی و نوعی حس عدم واقعیت و اصالت، به وجود آمده است. به این ترتیب، نوعی موقعیت دوقطبی در صحنه‌ی هنر ایران به وجود آمده که صرفاً حاکی از یک تمایز یا تقابل سبکی یا حتی «هنری» نیست، و به‌واسطه‌ی زمینه‌های شکل‌گیری خود طنینی اخلاقی، اجتماعی، و هویتی/حیثیتی یافته است.