بازگشت به زبانِ تصویر / ایمان افسریان

در مرداد ۱۴۰۰ مجید اخگر نقدی نوشت با عنوان «بازگشت به سادگی؟». نقدی که می‌تواند فتح باب بحث‌های جدی و مهمی درباره‌ی مفهوم و تاریخ بازنمایی در ایران باشد. بخشی از این نقد متوجه نگاهی بود که در حرفه: هنرمند و مشخصاً در بخش نقاشی آن، که من دبیری‌اش را به عهده داشته‌ام ترویج شده است؛ و فرض مقاله‌ گویی این است که آن نگاه و ایده امروزه زیاد رواج یافته و نتیجه‌‌اش مورد نقد است. بخش دیگر نقد ممکن است به خود من، به عنوان نقاش یا معلم مربوط باشد و نقاشی‌هایم مصداق یکی از آن ضعف‌ها و اشتباهاتی‌ست که در آن متن به آن‌ها اشاره شده است. دقیقاً به همین دو دلیل بهتر بود من نظری در این ارتباط نمی‌دادم تا حمل بر دفاع از خودم یا عملکردم نشود. از سویی دیگر بخشی از این نقد ـ که به نظر من ستون اصلی بحث اخگر است ‌ـ ادامه‌ی مباحثات و جدل‌های فکری من و مجید است که گاهی به صورت گفت‌وگوی دوستانه و خصوصی صورت می‌گرفت و در شماره‌ی ۵۶ حرفه: هنرمند، در مقاله‌ای با عنوان «محل اصلی بحث کجاست؟» به صورت کتبی منتشر شده است؛ علاقه‌مندان را دعوت می‌کنم به دوباره خواندن آن مباحثه‌ی انتقادی. از این منظر فکر می‌کنم ورود من به این موضوع معنی‌دار و مرتبط و مسبوق به سابقه است و خوانندگان را هم دعوت می‌کنم این مطلب را بر آن زمینه بخوانند.