آثار هنرمندان جنبش سیار

این منظره‌نگاریِ نمادین، یک مزرعه‌ی چاودار را پیش از فصل دِرو نشان می‌دهد. در ترکیب‌بندی، غنایِ رنگ‌ها، گرمای پایان تابستان را القاء می‌کنند. محصولات مزرعه جوانه زده‌اند و در پیش‌زمینه، گل‌های وحشیِ شکفته شده با دقتِ معمولِ هنرمند ترسیم شده‌اند. انحنایِ ساقه‌های چاودار، منعکس‌کننده‌ی خم ردِ چرخ‌هاست که چشم را به مرکز تابلو هدایت می‌کند. درختان کاج بر خط افق نقش انداخته‌اند و ابرهای کم‌ارتفاع، آسمان را پوشانده‌اند.
از ایوان شیشکین به عنوان استاد منظره‌‌پردازیِ سیارها یاد می‌کنند، بخصوص به واسطه‌ی خلق مناظرِ جنگلی و آثاری که درختان را تصویر می‌کردند، مانند آثاری چون؛ بیشه‌ی بلوط^۱۹ (۱۸۸۷) و فاصله جنگلی^۲۰ (۱۸۸۴). برخلاف واسیلیِف و ساوراسوف که مناظرشان بازتاب روحیات انسانی بود، شیشکین با دقت‌های علمی‌اش بر جزئیاتِ طبیعی شناخته شده است، درحالی‌که تابلوهایش پر بودند از معانی نمادین.
نقاشی، مزارع چاودارِ لِکارِوْسکو در حاشیه‌ی یِلابوگا را نشان می‌دهد، شهری که زادگاه شیشکین و یکی از قطب‌های اقتصادِ زراعیِ روسیه بود، به طوری‌‌که به انبار غله‌ی روسیه معروف است. از این منظر، تابلو یک سرودِ پیروزیِ ملی برای ثروت و حاصلخیزی سرزمین روسیه است. در عین حال این تابلو اهمیتی تلخ در سرگذشت شیشکین دارد، و بر پایه‌ی عناصری خلق شده که در سفرش به یِلابوگا در سال ۱۸۷۷ و پس از مرگ همسر و دو پسرش، گردِهم آمدند؛ دو پیکرِ انسانی که در وسط تصویر به سختی قابل تشخیص‌اند، احتمالاً شیشکین و دخترش (تنها بازمانده از خویشانش) هستند، این درحالیست که دو پرستوی سیاه در پیش‌زمینه و پرنده‌ی بزرگترِ مرده‌ در جاده، بسیار تمثیلی بنظر می‌آیند.
نقاشی به ازدست رفتن و تجدید حیات انسان و طبیعت اشاره می‌کند و همچنین نمایش بسیار دقیقی‌ست از تجسم تمام آنچه که شیشکین در مورد ییلاقات روسیه دوست دارد و در مورد آن‌ها می‌گوید: «گستردگی، وسعت، مزارع چاودار، بهشت خداوند، ثروت‌های روسیه…».
توانایی شیشکین در به تصویر کشیدن سِرِشتِ مناظر، هم‌زمان بصورتی واقعی و تمثیلی، او را به چهره‌ای تأثیرگذار و ماندگار در هنر مدرن روسیه تبدیل کرد.