بخشی از متن:
با رفیقم احسان نوروزی مشغول بازی با برنامه عکاسیِ یک لپ‌تاپ اپل تکنولوژی‌های جدید بیش از پیش ما را به کودک بدل می‌کنند رفیقم شکلک درآورده است درواقع دارد از خودش که تصویرش روبرویش است تقلید می‌کند عملی مایمتیک محاکات که به‌واقع سویه‌ای رهایی‌بخش دارد و احتمالاً یگانه راه برای رهاییِ از بچگانگیِ تحمیل‌شده و شرم‌آوری است که امروز همه را گرفتار خود ساخته است. در هر چهار عکس چیزی که داریم به آن نگاه می‌کنیم و می‌خندیم درواقع خودمان ایم که به‌لطف یک نرم‌افزار دچار اعوجاج شده ایم. حُسنِ انتخابِ این عکس این است که نه فقط نفسِ انتخابِ آن انتخاب عکسی از خود بلکه ازقضا فرم و مضمون آن نیز دقیقاً حاکی از خودشیفتگی است پس در این مورد جایی برای حدس و درنگ نمی‌گذارد. ولی خنده و ادایی که درآورده ایم درست به همین دلیل می‌تواند خنده‌ای به تصویر آینه‌ایِ خودمان در همین مجله و سایر عکس‌های انتخاب‌شده آن هم باشد زیرا همه این عکس‌ها ازجمله همین تلاش برای ارائه‌ای تصویری یکپارچه و خوب از نفس است.از این لحاظمن خوب نیفتاده ام چون به‌قدر کافی ادا درنیاورده ام و به همین دلیل وقتی به این عکسِ چاپ‌شده در این مجله نگاه می‌کنم نمی‌توانم با همان نگاهِ بری از شرمِ رهایی‌بخشی به آن بنگرم که در خودِ عکس به تصویرِ معوجِ خودم و رفیق می‌نگرم.
۰ دیدگاه
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.