معرفی مقاله:
نوشتاری که می‌خوانید ترجمه‌ی مقاله‌ای است از کتاب مقدمه‌ای بر نظریه‌های زیگفرید کراکوئر که به نظریهی فیلم کراکوئر می‌پردازد. این مقاله همسو با دو مقاله‌ی پیشین این پرونده، به نسبت میان عکاسی و تاریخ می‌پردازد. با این تفاوت که می‌کوشد فیلم را نیز (از حیث نسبت آن با تاریخ) در قیاس با عکاسی قرار دهد. کراکوئر فیلم را دارای ویژگی‌های عکاسانه‌ای می‌داند. به این معنا که قابلیت مرئی کردن واقعیت فیزیکی را دارد. در عین حال او این قابلیت را یک ویژگی تکنیکی بدیهی نمی‌داند که به صورت خود به خود در تمام فیلم‌ها به ظهور برسد. بلکه چیزها به شرطی مرئی می‌شوند که ظرفیت ادراکی لازم (در تماشاگر) وجود داشته باشد.
گرترود کُخ می‌کوشد در این نوشتار قیاسی میان تصاویر عکاسانه و فیلم برقرار کند. او این کار را از طریق یک الگوی نشانه‌شناختی سه‌گانه انجام می‌دهد. او برای صورت‌بندی بهتر این قیاس، به جستار قدیمی زیگفرید کراکوئر درباره‌ی عکاسی (۱۹۲۷) بازمی‌گردد. چرا که برخی از بن‌مایه‌های نظریهی فیلم او پیشتر در این جستار طرح شده است. همچنین کراکوئر در این جستار قائل به نوعی تناقض در عکاسی است، تناقضی در زمان و مکان که کخ می‌کوشد در این مقاله آن را روشن کند. او سپس با این مقدمات به سراغ نظریهی فیلم کراکوئر می‌رود.
«پیش‌فرض زیگفرید کراکوئر برای ایجاد پایه و اساسی تئوریک برای نظریهی فیلم خود این است که فیلم اساساً دنباله‌ای از عکاسی است. به همین خاطر همچون عکاسی گرایش بارزی به جهان مرئی اطراف ما دارد. فیلم‌ها زمانی قابلیت خودشان را نشان می‌دهند که واقعیت فیزیکی را ثبت و آشکار کنند. […] او به صراحت می‌گوید که واقعیت فیلمی غنی‌تر از ادراک روزمره است، که فیلم مدیومی برای درگیر شدن با جهان است. جهانِ فیلم جریانی از وقایع تصادفی است که هم انسان‌ها و هم اشیای بی‌جان را شامل می‌شود. پس می‌توان گفت در حالی که در عکاسی هر چیز مبدل به شیئی بی‌جان می‌شود و زمان در یک بعد مکانی عرضه می‌گردد. طبق نظریهی فیلم، در فیلم، به یمن حضور حرکت، بعد دیگری هم وجود دارد. با استفاده از حرکت، با تزریق کردن حرکت به اشیائی که در غیر این صورت در شکل‌هایی بی‌حرکت و در قالب عکاسی ثابت می‌ماندند. مکان به صورت پویا و با حرکت به نمایش درمی‌آید.»