Jyoudo یا به گفته مانابو یاماناکا بهشت بودائیان یا سرزمین پاکی و خلوص مجموعه‌ای است از عکس‌هایی از کودکان و نوجوانانی با نقص‌های غریب مادرزادی که در برابر صفحه‌ای سفید و بدون هیچ عنصر تصویری اضافی دیگری در برابر دوربین قرار گرفته‌اند. به دوربین‌نگاه‌می‌کنند آنچنان که گله‌ای از وضعیت خود ندارند، آن چنان به دوربین می‌نگرند که شاید بسیاری این چنین بی‌پروا ایستادن در برابر دوربین و چنین نگاه صادقانه و خالی از هر تظاهری را تجربه نکرده باشند.
مانابو یاماناکا در این مجموعه که تنها یکی از مجموعه‌های [ به گمان من] درخشان اوست، افرادی را به تصویر کشیده که به گفته خود ” فرزندان خدا” هستند و در نگاه اغلب دیگرانی که آنها را می‌بینند موجوداتی قابل ترحم با زندگی‌ای غم انگیز که گاه شاید “بار گناهان دیگران را نیز به دوش می‌کشند.” اما این افراد “زنده‌اند”، در برابر دوربین ایستاده‌اند و بی‌توجه به نقص عضوی که دارند به دوربین نگاه می‌کنند، گویی با نگاهشان یک زندگی طبیعی که حق آنهاست را از آنکه از پشت دوربین به آنها نگاه می‌کند طلب می‌کنند.
ترحمی در کار نیست، عکاس عکس گرفته و سوژه در برابر او ایستاده است و واقعیت شاید این باشد که این ما هستیم که شجاعت برخورد با آنها را نداریم چون پاسخی برای این “چرا” در خود نمی‌یابیم، زیرا که این چرا از مجموعه چراهایی است که آموخته‌ایم تا نپرسیم چون جوابی برای آنها وجود ندارد و پاسخ همه چیز وابسته به جای دیگری است که آموخته‌ایم از “آنجا” هم چیزی نپرسیم و آموخته‌ایم که همه چیز همان‌گونه است که می‌بینیم، آموخته‌ایم تا ندانسته‌هایمان را پنهان کنیم، چون ندانستن خود یک نقص است و از کودکی می‌آموزیم تا نقص‌هایمان را بپوشانیم و این بار مانابو یاماناکا ما را با یکی از این ” ندانسته‌ها”، یکی از این ” نقص‌ها” روبرو می‌کند.
ندانسته‌هایی که در طول تاریخ هم نمی‌دانسته‌ایم با آنها چه کنیم، هیتلر آنها را برای ساختن نژادی بهتر مزاحم می‌دانست و متفقین با بمب‌هایی که بر هیروشیما و ناگازاکی فرو ریختند عملاً خالق بسیاری از آنها شده‌اند.
آیا تقصیری در کار است؟ آیا این گونه بودن به واقع یک نقص است؟ آیا آنها واقعاً بار گناهان ما را به دوش می‌کشند؟ یا شاید آیا زندگی بهتری نسبت به ما تجربه می‌کنند؟ کدام یک از ما زنده‌تر هستیم و کدام‌یک به حیات نزدیک‌تر؟ نمی‌دانیم … چون واقعیت این است که ما حتی خود نیز نمی‌دانیم در این دنیا که هستیم و به چه مشغول.
مقاله‌ی دیگری از امین طلاچیان پیرامون عکاسی: عکاسی میان بودن و نبودن.