عنوان اصلی: فرانسیس بیکن: قلم‌مویی آغشته به خشونت | Francis Bacon: A Brush with Violence
سازنده: ریچارد کرسن-اسمیت
سال: ۲۰۱۷
مدت زمان: هشتاد دقیقه
ترجمه: گلنار نریمانی
«نقاشی فرانسیس بیکن از جنس خشونتی منحصر به فرد است. می‌توان به جرات گفت بیکن در تصاویری که ارائه می‌دهد، فروشنده‌ی خشونت است: مناظر وحشت تصلیب‌ها، شبه‌اندام‌ها یا اندام‌های مجروح، و هیولاها. اما این‌ها جز حواشی مطلقاً فریبنده‌ای نیستند. آنچه مستقیماً برای او اهمیت دارد خشونتی است که از رنگ و خط برمی‌خیزد. نتیجه آنکه فیگورهای بیکن به هیچ وجه بدن‌هایی منجمد از ترس نیستند بلکه بدن‌هایی عادی‌اند در شرایط عادی گرفتاری و عذاب.»
ژیل دلوز
برای تماشای مستند، ابتدا اشتراک بگیرید و سپس روی «مشاهده» کلیک کنید. در صورتی که در فرایند خرید اشتراک یا تماشا با مشکلی مواجه شدید، از طریق بخش دیدگاه در انتهای همین صفحه، با ما در ارتباط باشید.
درباره‌ی فرانسیس بیکن
بیکن در دابلین به دنیا آمد ولی از جوانی لندن را برای زندگی انتخاب کرد. ابتدا به عنوان متخصص طراحی داخل بنا به کار مشغول شد، سپس بدون عنوان آموزشی رسمی، راه نقاشی را شروع کرد (حدود ۱۹۳۰). بیکن در مدت بیش از ده سال فعالیت و ارائه آثارش در چند نمایشگاه، نتوانست چندان موفقیتی کسب کند ولی با اثر بحث برانگیزی تحت عنوان «مشق‌های سه‌گانه از پیکرها» برای موضوع تصلیب، به جایگاهی بلند در نقاشی اروپا دست یافت.
مشق‌های سه‌گانه از پیکرها، فرانسیس بیکن، ۱۹۴۴
آثار فرانسیس بیکن، معمولاً، پیکر مرد یا زنی را در فضای بسته جای می‌دهد. صحنه‌هایی را که با پیکرهای کژنما و جنبنده در پرده‌های سه لته می‌نمایاند، غالباً تکان دهنده و اضطراب آور به نظر می‌آیند. قاب‌بندی چند لته، عملاً، توسط وی برای نقاشی نوین مناسب می‌شود: در پرده‌های سه لته‌اش، ارتباط میان لته‌ها نه‌چندان بر اساس روایت بلکه عمدتاً صوری است. بدین‌سان فضاها از یکدیگر متمایز و در عین حال با هم متصل می‌شوند. نقاشی‌های بیکن را معادل «ادبیات موقعیت‌های حاد» – که در اواخر دهه ۱۹۴۰ رواج داشت- دانسته‌اند. در واقع، او موقعیت‌های حاد را از طریق تحریف هولناک پیکرها در فضای پرپیچ‌وتاب و فرساینده نمایان می‌سازد. به همین سبب، بیکن و آلبرتو جاکومتی از رهبران جنبش «پیکرنمایی جدید» با خصلت اگزیستانسیالیست شناخته شدند. بیکن، غالباً فکر اولیه نقاشی‌هایش را از عکس‌های رادیوگرافی، تصاویر سلسله‌وار، فیلم‌های سینمایی و غیره برمی‌گرفت.
او از میان آثار استادان قدیم، به نقاشی‌های رامبراند، ولاسکوئز و گویا دلبستگی خاص داشت (به عنوان مثال، در سلسله پرده‌هایی که پاپ را در حال فریاد زدن نشان می‌دهند، او از تک‌چهره پاپ اینوسنت دهم اثر ولاسکوئز، چهره پرستار فریادزننده در فیلم رزمناو پوتمکین، اثر آیزنشتاین، و نیز زن فریادزننده در پرده کشتار معصومان مقدس اثر پوسن بهره گرفته است.). اما بیکن در شیوه و اسلوب نقاشی خود کمال‌گرا است. او می‌تواند تعادلی میان نظم و تصادف برقرار کند، بدان‌سان که تصویرها به طرزی «اتفاقی» از کاربست رنگ‌ماده بر روی بوم حاصل آیند.
۰ دیدگاه
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.