زبان بصری و تجسمی ایران در دهه‌ی اخیر متحول شده است. تصویر و نقش اگر به جد گرفته شود، در ارتقای فرهنگ جامعه اثری ژرف بر جای می‌‌‌نهد. لایه‌های جدیدی از جامعه به نقاشی روی آورده‌اند. گالری‌ها بیشتر شده و جوانان بسیاری در مراکز آموزشی رسمی و یا خصوصی به فراگیری نقاشی مشغول‌اند. نقاشی آرام‌آرام جای خود را در جامعه باز می‌کند. اما از سوی دیگر، بسیاری از بحران آموزش نقاشی و نیز بحران ارتباط نقاشان و جامعه و محدودیت‌ها و کمبود امکانات سخن می‌گویند و این عوامل را چون عوامل بازدارنده‌ی توسعه و ارتقای نقاشی، آموزش و فرهنگ بصری مردم مطرح می‌کنند. گزارش این شماره‌ی آدینه که خانم پروین اردلان تهیه کرده است، به نقاشی می‌پردازد. در این گزارش به مسائلی چون آموزش نقاشی در هنرستان‌ها و دانشکده‌ها و کلاس‌های آزاد هنری، گالری‌داری و مشکلات نقاشان پرداخته‌ایم.
امکانات محدود و برنامه‌ی ناهماهنگ
برای پی‌بردن به مشکلات آموزشی نقاشی در دانشکده‌ها گزارشی از فارغ‌التحصیلان و دانشجویان دانشکده‌های نقاشی پسرانه و دخترانه گفت‌و‌گو و میزگردهایی داشتیم که فشرده آن را می‌خوانید:
منصوره عالیخانی، نوذری و سیما عیسی‌زاده (صنایع‌دستی) از دانشگاه الزهرا، فاطمی و ندایی از مجتمع دانشگاهی هنر، علی ذاکری، جمشید حقیقت‌شناس، افسانه مقدم، گیتا شاه‌وردیان و مهرداد محب‌علی از دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران و آرزو شریعت‌پناهی و مژده مهد‌آفرین از دانشگاه آزاد همچنین ندا ابراهیمی، بهارک فتحی‌آذر، المیرا رسولی‌راد و روشنک صدر از هنرستان هنرهای تجسمی دختران و افشین آماده، محمدرضا تجویدی، کسری عابدینی، نیما هاشمیان و پیوند حیدری از هنرستان هنرهای تجسمی پسران و همچنین چند تن از دانشجویان و هنرجویانی که بنا به خواست آن‌ها از ذکر نام آن‌ها خودداری می‌کنیم، در این گفت‌و‌گوها شرکت داشتند.
۰ دیدگاه
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.