بخشی از متن:
باستر کیتن (Buster Keaton) با نام جوزف فرانسیس کیتن در چهارم اکتبر سال ۱۸۹۵ در پیکوآی کانزاس به دنیا آمد. پدر و مادرش بازیگران نمایش‌های وودویل بودند. زندگی او از اوان کودکی تا بلوغ و جوانی شباهتی به زندگی قهرمان فیلم‌هایش داشت.زندگی باستر کیتن از اوان کودکی تا بلوغ و جوانی شباهتی به زندگی قهرمان فیلم‌هایش داشت در جریان یک گردباد پا به عرصه‌ی وجود گذاشت.
در شش ماهگی از پله‌هایی به پایین افتاد و چون آسیبی ندید شعبده‌باز معروف و دوست خانوادگی‌شان، هاری هودینی، به او نام باستر (خوش‌بنیه) داد. در یک سالگی چهار دست و پا خود را به صحنه‌ی نمایش پدر رساند. از سه سالگی عضو گروه نمایشی خانواده شد. تا نزدیک به بیست سال خاک صحنه خورد. بالاخره آشنایی با دوستی، فتی آربوکل، درهای معبد سینما را به رویش باز کرد. تعدادی فیلم کوتاه بازی کرد و ساخت (۳۴ فیلم دوحلقه‌ای) و در طول سال‌های دهه‌ی ۱۹۲۰ شاهکارهای بلندش (۱۰ فیلم) را به روی پرده برد.
باستر کیتن در دوره‌ی صامت از همان شهرت و محبوبیتی برخوردار بود که چارلی چاپلین. در حالیکه برخلاف چاپلین نتوانست آن‌چنان موقعیت به دست بیاورد که به کارش در دوره‌ی ناطق ادامه بدهد. او در سال ۱۹۲۹ که ۳۴ سال بیشتر از عمرش نمی‌گذشت، در تاروپود قواعد استودیویی سینمای هالیوود گرفتار آمد. به یکی از قادرترین مدیران کمپانی‌ها (لوییس مایر) توهین کرد و بازنشسته شد. در واقع هالیوودی‌ها کیتن را بایکوت کردند و دیگر هیچ‌گاه نگذاشتند کمدی‌های خودش را خلق کند.ساده‌ترین دلیلش این بود که کیتن هنرمندی ناخودآگاه بود. نظیر چاپلین خودآگاه، نه زندگی کرد و نه فیلم ساخت. او از استقلالی می‌بایست بهره‌مند می‌شد که هالیوودی‌ها در اختیارش نگذاشتند. البته استقلال را برای آزادی می‌خواست. …