پنجره‌ی همسایه: دیوید لوینتال

 

دیوید لوینتال David Levinthal

بخشی از شگفتی عکاسی، ستیز دائمی اوست با خودش. عکاسی در عین ویژگی‌های متعارفش، به طرزی شگفت فرا واقعی می‌شود. جالب آنکه پنداشت‌های قبلی ما از عکاسی و رابطه آن با دنیا، هنوز به رغم تردید در واقعگرایی عکاسی، در دریافت ما از عکس تأثیر می‌گذارند.

دیوید لوینتال David Levinthal از جمله عکاسانی است که با موضوعی بچه‌گانه، به شدت محدود، بی‌معنا و بی‌‌تاریخ، دست به خلق تصاویری جدی، تخیلی و مبسوط می‌زند. و از طریق اشیاء ما را با تاریخ (پیرامون) آن شئ، همزمان، آشنا و غریبه می‌کند.

.

دیوید لوینتال؛ متظاهر بزرگ به قلم یوجینیا پَری ترجمه علی عامری‌مهابادی

در ۱۹۸۳ دیوید لوینتال ۳۴ ساله در کارش تثبیت شده بود. وقتی نخستین کتاب عکاسی‌اش را منتشر کرد، جوان بود. رفته رفته از خودش می‌پرسید که نکند ستایش از مجموعه‌اش «هیتلر به شرق می‌رود» نوعی خوش‌اقبالی بوده است. قوه‌ی تخیلش از کار افتاده بود. او با گلایه در دفترچه خاطراتش می‌نویسد: «هرچه پا به سن می‌گذارم، رنجم بیشتر می‌شود… به نظر می‌آید که زمان اهمیت بیشتری پیدا کرده… به نظر می‌آید که در حال گذشتن است.» نیروی فزاینده از بین رفته بود. او رنج را دفن کرد. تخصص او پوشاندن بود: در ۱۹ سالگی دچار کولیت (التهاب قولون) بود. او تمام دستشویی‌های دانشگاه استنفورد را به یاد می‌آورد: «دردش اصلاً خوشایند نیست.»

من آدم وسواسی‌ای هستم  گفت‌وگوی ریچارد وودوارد با دیوید لوینتال، ترجمه‌ی حمیدرضا کرمی.

دیوید لوینتال؛ کاکا سیاه به قلم هارس براکینگتن و ترجمه‌ی احمد تُقاء:

مروری بر مجموعه عکس‌های دیوید لوینتال تحت عنوان “کاکا سیاه”: وارسی انگاره سیاهان در امریکا همچنان برای هنرمندان و تاریخ‌نگاران از جذابیت برخوردار است. از دهه ۱۹۶۰ و اواخر دهه ۱۹۷۰ یعنی اوج دل‌مشغولی به انگاره سیاهان، تاکنون تولید چنین حجمی از آثار هنری و پژوهشی درباره اسطوره زندگی سیاهان امریکا بی‌سابقه بوده است.

زیبا و مخوف گفت‌وگوی جیمی اسمیت با دیوید لوینتال، ترجمه‌ی ساغر امیر عظیمی:

جیمی اسمیت: شما در مورد تبعیض نژادی علیه سیاهپوستان امریکایی، موضع‌گیری قاطعی داشتید مبنی بر اینکه این امر، موضوعی است که نه فقط اعضاء این اقلیت خاص، بلکه توجه بسیاری از مردم را به خود جلب کرده است. برای پیدا کردن دیدگاه روانشناسانه‌ای که با توجه به آن سراغ مجموعۀ «کاکا سیاه» رفتید. چگونه و تا چه حدّ از تجربیات و دیدگاه‌های شخصی خودتان، بعنوان عضوی از جامعۀ اقلیت یهود استفاده کردید؟